است ، بنا بر احتياط واجب و در قبول آن كافى است « قبلت » و « رضيت » و امّا در صيغه پس همين الفاظ كافى است چنانچه با لفظ « متّعت » هم مىتوان صيغه كرد .
مسأله 2 - احتياط واجب است كه ايجاب از طرف زوجه باشد و قبول از طرف زوج به اين معنى كه زن بگويد : « أنكحتك نفسى على الصداق المعلوم » و شوهر بگويد « قبلت النكاح لنفسي على المهر المعلوم » .
مسأله 3 - معتبر است كه هر يك از زن و شوهر قصد جدى داشته باشند به زناشويى و الفاظى كه به كار مىبرند غلط نباشد و آنها هم معناى او را بدانند ، و گر نه حصول ازدواج مشكل خواهد بود .
مسأله 4 - در صورتى كه عاجز باشند از به كار بردن الفاظ عربى ، جايز است به غير عربى و لازم نيست كه وكيل بگيرند براى اين كار ، اگر چه ممكن باشد .
مسأله 5 - لازم است كه بين ايجاب و قبول فاصلهء زيادى نشود ، و امّا اگر فاصله كم باشد مانعى ندارد .
مسأله 6 - لازم است كه عقد يا صيغه مشروط نباشد ، پس اگر بگويد « أنكحتك نفسى اگر زيد از سفر بيايد » صحيح نيست ؛ بلى چنانچه آن شرطى كه مىكند موجود است و زوج و زوجه هم مىدانند كه آن موجود است ، در اين صورت مانعى ندارد .
مسأله 8 - لازم است براى كسى كه عقد يا صيغه را جارى مىكند ، چند امر : اول : اين كه بالغ باشد . دوم : ديوانه نباشد . سوم : مست نباشد به طورى كه قصد جدى به زناشويى نداشته باشد .
مسأله 9 - لازم است كه زن و شوهرى كه مىخواهند ازدواج كنند معين و معلوم باشند ، پس چنانچه پدرى بگويد يكى از دختران خودم را به عقد تو درآوردم صحيح نيست ، يا اگر زنى بگويد خودم را براى يكى از پسرهاى تو تزويج كردم صحيح نيست .

365