مقصود آن است كه بايد زنده به دست انسان برسد ؛ چه از آب برسد و چه از خارج آب ، پس اگر در آب بميرد و يا آن كه در خشكى جان بدهد ، بدون آن كه آن را بگيرد حلال نيست .
مسأله 2 - چيزهايى كه شرط است در حلال شدن شكار حيوانات صحرايى و در ذبح آنان در اين جا شرط نيست ؛ يعنى بسمله نمىخواهد ، اسلام نمىخواهد ، قبله نمىخواهد .
مسأله 3 - ماهيانى كه به وسيلهء تور گرفته مىشوند حلالند و لازم نيست كه هر ماهى به دست انسان برسد ، بلكه چيزهايى را كه انسان قرار داده براى اين كار مثل تور و غيره اگر ماهى در آن افتاد حلال است و مال آن شخصى است كه تور را براى اين كار قرار داده است .
مسأله 4 - چنانچه ماهى را از آب گرفت در حالى كه زنده بود و بعد باز در آب افتاد و مرد حرام است ، و فرقى نيست بين اين كه بعد از گرفتن و مردن در اختيار او باشد مثل آن كه با نخى او را بسته باشد يا آن كه رهايى يافته باشد .
مسأله 5 - لازم نيست بعد از آن كه ماهى را از آب گرفت صبر كند تا بميرد ، بلكه مىتواند او را سر ببرد و شكمش را به درد چنانچه مىتواند او را سرخ كند و بخورد ، بلكه جايز است بلعيدن آن زنده زنده .
مسأله 6 - ماهيانى كه در كشتى مىافتند در اثر پريدن از آب تا آنها را زنده نگيرند حلال نمىشوند ، پس بايد پيش از آن كه بميرند به دست انسان برسد ، و كافى نيست كه انسان بالاى سر او بايستد و به او بنگرد .
مسأله 7 - اگر چنانچه در كشتى كارى بكند به اين قصد كه ماهى در اثر جهيدن در او بيفتد ، در اين صورت ، هم مالك ماهى است و هم محتاج به آن كه در دست بگيرد نيست .
مسأله 8 - چنانچه نداند كه آيا ماهى كه گرفته است در آب مرده است يا خارج آب جان داده ، احتياط واجب آن است كه او را نخورند .

333