نمىداند لباس خودش نجس شده يا لباسى كه هيچ از آن استفاده نمىكند و مال ديگرى است ، احتياط واجب آن است كه از لباس خود و يا ظرف محل ابتلاء خود اجتناب كند .
مسأله 2 - اخلاطى كه از گلو يا بينى مىآيد اگر خون نداشته باشد ، اگر چه در باطن با خون برخورد نموده پاك است و همچنين اشيائى كه از خارج داخل بدن شوند و در آنجا ملاقات با نجاست نمايند ، مانند اسباب اماله كه در مخرج غائط وارد مىشود ، اگر بعد از بيرون آمدن آلوده به نجاست نيست ، پاك است .
نجاستهايى كه اجتناب از آنها در نماز لازم نيست مسأله 1 - اگر در بدن يا لباس نمازگزار خون زخم يا جراحت يا دمل باشد ، چنانچه طورى است كه آب كشيدن و تطهير بدن يا لباس يا عوض كردن لباس براى بيشتر مردم سخت است ، تا وقتى كه زخم و يا جراحت و دمل خوب نشده مىتواند با آن خون نماز بخواند ، و همچنين است اگر شستن يا عوض كردن لباس بر خود شخص مشكل و دشوار باشد ، اگر چه براى بيشتر مردم مشكل نباشد ، در اين صورت شستن لازم نيست .
مسأله 2 - اگر خون از زخمى كه توى دهان و بينى و مانند اينها است و همچنين خون بواسير اگر چه دهانه اش بيرون نباشد به بدن يا لباس برسد ، با شرايطى كه در بالا گفته شد ، صحت نماز با آن خالى از قوت نيست .
مسأله 3 - خونى كه كمتر از جاى يك درهم ، كه به اندازهء بند انگشت سبابه است ، بدن يا لباس نمازگزار به آن آلوده باشد نمازش صحيح است .
مسأله 4 - خون كمتر از درهم در صورتى نماز با آن صحيح است كه خون حيض يا نفاس و بنا بر احتياط واجب خون استحاضه و نجس العين ، مثل خون سگ و خوك و كافر و مردار ، و خون حيوان حرام گوشت نباشد ؛ اگر چه صحت نماز در غير خون حيض و نفاس و استحاضه خالى از وجه نيست .

78