بوده كفايت از حجة الإسلام نمىكند ؛ ولى هرگاه قصد وظيفه فعلى را داشته و حجى را كه خداوند از او خواسته نيت كرده و اشتباهاً آن را بر حج استحبابى تطبيق كرده كفايت از حجة الإسلام مىكند .
مسأله 49 هرگاه به كسى كه مستطيع نيست گفته شود حج بجا آور خرج تو بر عهده من ، حج بر او واجب مىشود در صورتى كه قبول آن منتى نداشته باشد و سبب هتك نباشد و اين حج را حج بذلى گويند ؛ و در واجب شدن حج بذلى شرط نيست كه اطمينان داشته باشد كه طرفش از بذلش برنگردد بلكه همين كه به او بگويد بر او واجب مىشود ؛ ولى هرگاه وثوق و اطمينان داشته باشد كه از بذلش برمىگردد حج بر او واجب نمىشود ؛ و همچنين در استطاعت بذلى شرط نيست كه عهده دار خرج عيالات شخص شود كسى كه خرج عيالاتش به عهده او نيست ؛ يا چيزى كه عيالات را تا بازگشت تأمين كند در اختيار باشد ؛ يا رفتن به حج و برگشت از آن تأثيرى در تأمين هزينه آنان ندارد و در حرج و مشقت واقع نمىشود حج بر او واجب مىشود ؛ ولى هرگاه خرج عيالات به عهده او باشد و چيزى كه عيالات را تا بازگشت تأمين كند در اختيار ندارد و رفتن و برگشتن تأثيرى در تأمين هزينه داشته باشد و در حرج و مشقت واقع مىشود بايد عهده دار خرج عيالات شخص شود ؛ و الَّا حج بر او واجب نمىشود چنانچه در شرايط واجب شدن حج رجوع به كفايت به تفصيلى كه در مسأله ( 27 ) گفته شد در استطاعت بذلى هم معتبر است مخصوصاً در صورتى كه رفتن به حج

26