( چهارم ) وقت فرستادن سگ نام خدا را ببرد و اگر عمدا نام خدا را نبرد ، آن شكار حرام است ولى اگر فراموش كند اشكال ندارد .
( پنجم ) شكار بواسطه زخمى كه از دندان سگ پيدا كرده بميرد پس اگر سگ ، شكار را خفه كند ، يا شكار از دويدن يا ترس بميرد حلال نيست .
( ششم ) كسى كه سگ را فرستاده ، وقتى برسد كه حيوان مرده باشد يا اگر زنده است به اندازه سر بريدن آن وقت نباشد و چنانچه وقتى برسد كه به اندازه سر بريدن وقت باشد و سر حيوان را نبرد تا بميرد حلال نيست .
( مسأله 2619 ) كسى كه سگ را فرستاده اگر وقتى برسد كه بتواند سر حيوان را ببرد ، چنانچه مثلا بواسطه بيرون آوردن كارد و مانند آن وقت بگذرد و آن حيوان بميرد حلال است ، ولى اگر چيزى همراه او نباشد كه با آن ، سر حيوان را ببرد و حيوان بميرد ، احتياط واجب آنست كه از خوردن آن خوددارى كنند .
( مسأله 2620 ) اگر چند سگ را بفرستد و با هم حيوانى را شكار كنند چنانچه همه آنها داراى شرطهائى كه در مسأله ( 2618 ) گفته شد بوده‌اند ، شكار حلال است و اگر يكى از آنها داراى آن شرطها نبوده ، شكار حرام است .
( مسأله 2621 ) اگر سگ را براى شكار حيوانى بفرستد و آن سگ حيوان ديگرى را شكار كند ، آن شكار حلال و پاك است . و نيز اگر آن حيوان را با حيوان ديگرى شكار كند ، هر دوى آنها حلال و پاك مىباشد .
( مسأله 2622 ) اگر چند نفر با هم سگ را بفرستند و يكى از آنها كافر باشد يا عمدا نام خدا را نبرد ، آن شكار حرام است . و نيز اگر يكى از سگهائى را كه فرستاده‌اند بطورى كه در مسأله ( 2618 ) گفته شد تربيت شده نباشد ، آن شكار حرام مىباشد .
( مسأله 2623 ) اگر باز يا حيوان ديگرى غير سگ شكارى ، حيوانى را شكار كند ، آن شكار حلال نيست . ولى اگر وقتى برسند كه حيوان زنده باشد و بدستورى

462