در مسأله ( 2408 ) گفته شد او را عقد كند و بچه‌اى از آنان پيدا شود در صورتى كه ندانند از نطفه حلال است يا حرام ، آن بچه حلال زاده است .
( مسأله 2464 ) اگر مرد نداند كه زن در عده است و با او ازدواج كند چنانچه زن هم نداند و بچه‌اى از آنان به دنيا آيد ، حلال زاده است و شرعا فرزند هر دو مىباشد .
ولى اگر زن مىدانسته كه در عده است و تزويج در عده جايز نيست شرعا بچه ، فرزند پدر است و در هر دو صورت عقد آنان باطل است و به يكديگر حرام مىباشند .
( مسأله 2465 ) اگر زن بگويد يائسه‌ام نبايد حرف او را قبول كرد ولى اگر بگويد شوهر ندارم ، حرف او قبول مىشود .
( مسأله 2466 ) اگر بعد از آن كه انسان با زنى ازدواج كرد ، كسى بگويد آن زن شوهر داشته و زن بگويد نداشتم ، چنانچه شرعا ثابت نشود كه زن شوهر داشته بايد حرف زن را قبول كرد . ولى اگر آن شخص ثقه باشد و بگويد من او را عقد كرده‌ام و راهى بر اثبات ندارم بنابر احتياط ( واجب ) لازم نمىتواند زن مزبور را عقد كند .
( مسأله 2467 ) تا دو سال پسر يا دختر تمام نشده ، پدر نمىتواند او را از مادرش جدا كند و احوط ( مستحب ) و اولى آنست كه دختر را تا هفت سال از مادرش جدا نكند .
( مسأله 2468 ) مستحب است در شوهر دادن دخترى كه بالغه است يعنى مكلف شده عجله كنند ، از حضرت صادق ( ع ) روايت شده كه يكى از سعادتهاى مرد آنست كه دخترش در خانه او حيض نبيند .
( مسأله 2469 ) اگر زن مهر خود را به شوهر صلح كند كه زن ديگر نگيرد ، واجب است كه زن مهر را نگيرد و شوهر هم با زن ديگر ازدواج نكند .
( مسأله 2470 ) كسى كه از زنا به دنيا آمده اگر زن بگيرد و بچه‌اى پيدا كند آن بچه حلال زاده است .
( مسأله 2471 ) هر گاه مرد در روزه ماه رمضان يا در حال حيض زن با او نزديكى كند معصيت كرده ، ولى اگر بچه‌اى از آنان به دنيا آيد حلال زاده است .

430