دائم ( ازدواج موقت ) . عقد دائم آنست كه مدت زناشوئى در آن معين نشود و هميشگى باشد و زنى را كه به اين قسم عقد مىكنند دائمه گويند و عقد غير دائم آنست كه مدت زناشوئى در آن معين شود ، مثلا زن را به مدت يك ساعت يا يك روز يا يك ماه يا يك سال يا بيشتر عقد نمايند ولى بنا بر احتياط ( واجب ) مدت بايد از عمر زن و شوهر زيادتر نباشد و زنى را كه به اين قسم عقد كنند متعه و صيغه مىنامند .
احكام عقد ( مسأله 2372 ) در زناشوئى چه دائم و چه غير دائم بايد صيغه خوانده شود و تنها راضى بودن زن و مرد كافى نيست و صيغه عقد را يا خود زن و مرد مىخوانند يا ديگرى را وكيل مىكنند كه از طرف آنان بخواند .
( مسأله 2373 ) وكيل لازم نيست مرد باشد ، زن هم مىتواند براى خواندن صيغه عقد از طرف ديگرى وكيل شود .
( مسأله 2374 ) زن و مرد تا يقين نكنند كه وكيل آنها صيغه را خوانده است نمىتوانند به يكديگر نگاه محرمانه نمايند و گمان به اين كه وكيل صيغه را خوانده است كفايت نمىكند ولى اگر وكيل بگويد صيغه را خوانده‌ام كافى است .
( مسأله 2375 ) اگر زنى كسى را وكيل كند كه مثلا ده روزه او را به عقد مردى در آورد و ابتداى ده روز را معين نكند آن وكيل مىتواند هر وقت كه بخواهد او را ده روزه به عقد آن مرد در آورد ولى اگر معلوم باشد كه زن روز يا ساعت معينى را قصد كرده ، بايد صيغه را مطابق قصد او بخواند .
( مسأله 2376 ) يك نفر مىتواند براى خواندن صيغه عقد دائم يا غير دائم از طرف دو نفر وكيل شود و نيز انسان مىتواند از طرف زن وكيل شود و او را براى خود بطور دائم يا غير دائم عقد كند ولى احتياط مستحب آنست كه عقد را دو نفر بخوانند .

415