عادتش اين باشد كه تا صاحبش نرسد از شكار نخورد ، ولى اگر عادت به خوردن خون شكار داشته باشد يا به ندرت از شكار بخورد اشكال ندارد .
( دوم ) آن كه آن را بفرستند ، و اگر از پيش خود دنبال شكار رود و حيوانى را شكار كند ، خوردن آن حيوان حرام است ، بلكه اگر از پيش خود دنبال شكار رود و بعد صاحبش بانك بزند كه زودتر آن را به شكار برساند ، اگرچه به واسطهء صداى صاحبش شتاب بكند ، بنا بر احتياط واجب بايد از خوردن آن شكار خوددارى نمايند .
( سوم ) كسى كه سگ را مى فرستد بايد مسلمان يا بچهء مسلمان باشد كه خوب و بد را بفهمد ، و اگر كافر يا ناصب يا خارجى و يا بعضى از غلاتى كه در حكم كافرند سگ را بفرستد ، شكار آن سگ حرام است .
( چهارم ) وقت فرستادن سگ نام خدا را ببرد ، و اگر عمدا نام خدا را نبرد آن شكار حرام است ، ولى اگر فراموش كند اشكال ندارد .
( پنجم ) شكار به واسطهء زخمى كه از دندان سگ پيدا كرده بميرد ، پس اگر سگ شكار را خفه كند ، يا شكار از دويدن يا ترس بميرد ، حلال نيست .
( ششم ) كسى كه سگ را فرستاده وقتى برسد كه حيوان مرده باشد ، يا اگر زنده است به اندازه ء سربريدن آن وقت نباشد ، به شرط آن كه در تأخير مسامحه نكرده باشد ، و چنانچه وقتى برسد كه به اندازه ء سربريدن وقت باشد و سر حيوان را نبرد تا بميرد ، حلال نيست .
مسأله 2674 - كسى كه سگ را فرستاده اگر وقتى برسد كه بتواند سر حيوان را ببرد ، چنانچه مثلا به واسطهء بيرون آوردن كارد و مانند آن بدون مسامحه وقت بگذرد و آن حيوان بميرد ، حلال است ، ولى اگر چيزى همراه او نباشد كه با آن سر حيوان را ببرد و حيوان بميرد ، حلال نمى شود ، و اگر در اين حال سگ را وابگذارد كه آن حيوان را بكشد حلال مى شود .
مسأله 2675 - اگر چند سگ را بفرستد و با هم حيوانى را شكار كنند ، چنانچه همهء آنها داراى شرطهايى كه در مسألهء " 2673 " گذشت باشند ، شكار حلال است ، و

705