و رشوه اى كه حاكم براى حكم مى گيرد .
37 - كم فروشى .
38 - غش مسلمين .
39 - خوردن مال يتيم به ظلم .
40 - شهادت دادن به ناحق .
41 - كتمان شهادت .
42 - اشاعهء فاحشه و گناه بين مؤمنين .
43 - فتنه .
44 - سخن چينى كردن كه موجب تفرقه بين مؤمنين شود .
45 - ناسزا گفتن به مؤمن و اهانت به مؤمن و ذليل كردن او .
46 - بهتان بر مؤمن ( تهمت زدن به مؤمن ) 47 - غيبت ، و آن ذكر عيب مستور و پوشيده ء مؤمن ، در غياب او است ، چه آن عيب را به گفتار بيان كند ، يا به رفتار بفهماند ، هر چند در اظهار عيب مؤمن قصد اهانت و هتك حيثيت نداشته باشد ، و اگر به قصد اهانت ، عيب مؤمن را اظهار نمايد ، دو گناه مرتكب شده است .
و مرتكب غيبت بايد توبه كند ، و بنابر احتياط واجب از كسى كه غيبت او را كرده ، حليت بطلبد ، مگر آن كه حليت طلبيدن موجب مفسده اى شود .
و در مواردى غيبت جايز است :
1 ) متجاهر به فسق ، يعنى كسى كه آشكارا و علنى گناه مى كند ، كه غيبت كردن از او در همان گناه جايز است .
2 - غيبت كردن مظلوم از ظالمى كه بر او ظلم كرده ، نسبت به آن ظلم .
3 - در مورد مشورت ، كه اظهار عيب به قصد نصيحت مشورت كننده ، در حدى كه نصيحت محقق شود ، جايز است .
4 - غيبت بدعت گذار در دين ، و كسى كه موجب گمراهى مردم مى شود .
5 - غيبت براى اظهار فسق شاهد ، يعنى اگر كسى كه شهادت مىدهد فاسق است ، غيبت او به اظهار فسق او ، براى آن كه به شهادت او حقى ضايع نشود ، جايز است .
6 - غيبت كردن از شخصى براى دفع ضرر از جان يا عرض يا مال آن شخص .
7 - غيبت كردن از گناهكار به قصد بازداشتن ا و از آن گناه ، در صورتى كه به غير آن بازداشتن او ممكن نباشد .

576