فقير ، و يا به سيدى كه در سفر درمانده شده بدهند ، و احتياط واجب اين است كه سهم سادات را به اجازه ء فقيه عادل بدهند ، و نصف ديگر آن سهم امام ( عليه السلام ) است كه در اين زمان بايد به فقيه عادل عارف به مصارف آن بدهند ، يا به مصرفى كه او اجازه مى دهد برسانند ، و بنابر احتياط بايد آن فقيه عادل اعلم باشد .
مسأله 1853 - سيد يتيمى كه به او خمس مى دهند بايد فقير باشد ، ولى به سيدى كه در سفر درمانده شده اگر چه در وطنش فقير نباشد مى شود خمس داد .
مسأله 1854 - به سيدى كه در سفر درمانده شده ، اگر سفر او سفر معصيت باشد ، نبايد خمس بدهند .
مسأله 1855 - به سيدى كه عادل نيست مى شود خمس داد ، ولى به سيدى كه دوازده امامى نيست نبايد خمس بدهند .
مسأله 1856 - به سيدى كه معصيت كار است ، اگر خمس دادن كمك به معصيت او باشد ، نمى شود خمس داد ، و به سيدى هم كه آشكارا معصيت مى كند ، اگر چه دادن خمس كمك به معصيت او نباشد ، بنابر احتياط واجب نبايد خمس داد .
مسأله 1857 - اگر كسى بگويد سيدم نمى شود به او خمس داد ، مگر آن كه دو نفر عادل ، سيد بودن او را تصديق كنند ، يا در بين مردم به طورى معروف باشد كه انسان يقين يا اطمينان به سيادت او پيدا كند ، و ثبوت سيادت به خبر ثقه در صورتى كه ظن بر خلاف خبرش نباشد بعيد نيست .
مسأله 1858 - به كسى كه در شهر خودش مشهور باشد سيد است ، اگر چه انسان به سيد بودن او يقين يا اطمينان نداشته باشد ، مى شود خمس داد ، ولى به شرط اين كه ظن به خلاف نداشته باشد .
مسأله 1859 - كسى كه زنش سيده است نبايد به او خمس بدهد كه به مصرف مخارج خودش برساند ، ولى اگر مخارج ديگران بر آن زن واجب باشد و نتواند مخارج آنان را بدهد ، جايز است انسان خمسش را به آن زن بدهد كه به مصرف آنان برساند ، و همچنين است دادن خمس به او كه در نفقات غير واجبه اش كه مؤونهء اوست صرف نمايد .

533