مسأله 1337 - محلى را كه انسان براى اقامت و زندگى خود اختيار كرده وطن اوست ، ولى اگر در آن جا به دنيا آمده و وطن پدر و مادرش باشد ، اختيار كردن براى زندگى معتبر نيست ، بلكه تا اعراض نكرده وطن اوست .
مسأله 1338 - اگر قصد دارد در محلى كه وطن اصليش نيست مدتى بماند و بعد به جاى ديگر برود ، آن جا وطن او حساب نمى شود .
مسأله 1339 - جايى را كه انسان محل زندگى خود قرار داده و مثل كسى كه آن جا وطن اوست در آن جا زندگى مى كند ، كه اگر مسافرتى براى او پيش آيد دوباره به همان جا بر مى گردد - اگر چه قصد نداشته باشد كه هميشه در آن جا بماند - وطن او نيست ، ولى احكام وطن بر آن جارى مى شود .
مسأله 1340 - كسى كه در دو محل زندگى مى كند - مثلا شش ماه در شهرى و شش ماه در شهر ديگر مى ماند - هر دو محل وطن اوست ، و همچنين اگر بيشتر از دو محل براى زندگى خود اختيار كرده باشد ، به طورى كه عرفا گفته شود آن جا محل و مسكن دائمى اوست .
مسأله 1341 - كسى كه در محلى مالك منزلى باشد كه شش ماه متصل را قصد ماندن در آن جا داشته و اين مدت را مانده باشد ، ولى فعلا صرف نظر كرده ، احكام وطن بر آن جارى نيست ، هر چند احتياط مؤكد آن است كه هر وقت به آن جا برسد هم شكسته و هم تمام بخواند .
مسأله 1342 - اگر به جايى برسد كه وطن او بوده و از آن جا صرف نظر كرده ، حكم وطن بر آن جارى نيست .
مسأله 1343 - مسافرى كه قصد دارد ده روز پشت سر هم در محلى بماند ، يا مى داند كه بدون اختيار ده روز در محلى مى ماند ، در آن محل بايد نماز را تمام بخواند .
مسأله 1344 - مسافرى كه مى خواهد ده روز در محلى بماند ، لازم نيست قصد ماندن شب اول يا شب يازدهم را داشته باشد ، و همين كه قصد كند از اول روز اول - كه بنابر احتياط واجب از طلوع فجر صادق است - تا غروب روز دهم

445