آن جا قاطع سفر محقق نشود برود - مثل آن كه قصد ماندن ده روز در آن جا نداشته باشد - و چهار فرسخ برگردد ، بايد نماز را شكسته بخواند .
مسأله 1291 - مسافر در صورتى بايد نماز را شكسته بخواند كه تصميم داشته باشد هشت فرسخ برود ، پس كسى كه از شهر بيرون مى رود و مثلا قصدش اين است كه اگر رفيق پيدا كند سفر هشت فرسخى برود ، چنانچه اطمينان دارد كه رفيق پيدا مى كند ، بايد نماز را شكسته بخواند ، و اگر اطمينان ندارد بايد تمام بخواند .
مسأله 1292 - كسى كه قصد هشت فرسخ دارد ، اگر چه در هر روز مقدار كمى راه برود ، وقتى به حد ترخص رسيد - كه در شرط هشتم معناى آن بيان شده - بايد نماز را شكسته بخواند ، ولى اگر در هر روز مقدار خيلى كمى راه برود كه عرفا نگويند مسافر است - مانند ده متر و بيست متر - بايد نمازش را تمام بخواند .
مسأله 1293 - كسى كه در سفر در اختيار ديگرى است - مانند خدمتگذارى كه با آقاى خود مسافرت مى كند - چنانچه بداند سفر او هشت فرسخ است ، بايد نماز را شكسته بخواند ، و اگر نداند بايد تمام بخواند ، و لازم نيست از او بپرسد ، و اگر هم از او بپرسد لازم نيست جواب بگويد .
مسأله 1294 - كسى كه در سفر در اختيار ديگرى است ، اگر بداند يا گمان داشته باشد ، حتى اگر مردد باشد كه پيش از رسيدن به چهار فرسخ از او جدا مى شود ، بايد نماز را تمام بخواند .
مسأله 1295 - كسى كه در سفر در اختيار ديگرى است ، اگر اطمينان ندارد كه پيش از رسيدن به چهار فرسخ از او جدا نمى شود ، بايد نماز را تمام بخواند ، هر چند عدم اطمينان او از اين جهت باشد كه احتمال مى دهد مانعى براى سفر او پيش آيد ، ولى اگر اطمينان داشته باشد كه از او جدا نمى شود ، احتمال موانعى كه مورد انتظار نيست ، اثر ندارد و بايد شكسته بخواند .
شرط سوم : آن كه در بين راه از قصد خود بر نگردد ، پس اگر پيش از رسيدن به چهار فرسخ از قصد خود بر گردد ، يا مردد شود ، بايد نماز را تمام بخواند .

437