( سوم ) آن كه انسان ببيند آن چيز را در كارى كه شرط آن پاكى است استعمال مى كند ، مثلا ببيند با آن لباس نماز مى خواند ، يا در آن ظرف غذا مى خورد .
( چهارم ) آن كه احتمال داده شود كه آن مسلمان بداند شرط كارى را كه با آن چيز انجام مى دهد طهارت است ، پس اگر مثلا نداند كه بايد لباس نمازگزار پاك باشد و با لباسى كه نجس شده نماز بخواند ، نمى شود آن لباس را پاك دانست .
( پنجم ) آن كه آن مسلمان بالغ باشد .
مسأله 228 - اگر انسان يقين يا اطمينان پيدا كند كه چيزى كه نجس بوده پاك شده است ، يا دو عادل يا يك عادل به پاك شدن آن خبر دهند ، و همچنين اگر شخصى كه مورد وثوق باشد به پاك شدن آن خبر دهد وظن بر خلاف گفتهء او نباشد آن چيز پاك است ، و همچنين است اگر كسى كه چيز نجس در اختيار اوست بگويد آن چيز پاك شده در صورتى كه متهم به بى مبالاتى در طهارت و نجاست نباشد ، و يا مسلمانى چيز نجس را آب كشيده باشد ، اگر چه معلوم نباشد درست آب كشيده يا نه .
مسأله 229 - كسى كه وكيل شده است لباس انسان را آب بكشد ، اگر بگويد آب كشيدم و انسان بگفتهء او اطمينان پيدا كند يا ثقه باشد وظن بر خلاف گفتهء او نباشد آن لباس پاك است ، ولى اگر لباس در اختيار او باشد و متهم به بى مبالاتى در طهارت و نجاست نباشد ، حصول اطمينان لازم نيست .
مسأله 230 - اگر انسان حالى دارد كه در آب كشيدن چيز نجس يقين و اطمينان پيدا نمى كند ، مى تواند به آنچه كه افراد متعارف در تطهير عمل مى كنند اكتفا نمايد .
12 - رفتن خون متعارف مسأله 231 - خونى كه در جوف ذبيحه بعد از كشتن آن به طريق شرعى باقى مى ماند ، اگر خون به مقدار متعارف خارج شده باشد - چنان كه در مسألهء " 98 " گذشت - پاك است .

230