است كه اول آن را تطهير كند بعد وضو بگيرد .
مسأله 277 - اگر يكى از اعضاى وضو نجس باشد و بعد از وضو شك كند كه پيش از وضو آن جا را آب كشيده يا نه ، چنانچه بداند در موقع وضو ملتفت پاك بودن و نجس بودن آن جا نبوده وضو باطل است ، و اگر مىداند ملتفت بوده ، يا شك دارد كه ملتفت بوده يا نه ، وضو صحيح است . و در هر صورت جايى را كه نجس بوده بايد آب بكشد .
مسأله 278 - اگر در صورت يا دستها بريدگى يا زخمى است كه خون آن بند نمىآيد و آب براى آن ضرر ندارد ، بايد در آب كر يا جارى فرو برد و قدرى فشار دهد كه خون بند بيايد ، بعد به دستورى كه گفته شد وضوى ارتماسى بگيرد .
شرط هفتم : آن كه وقت براى وضو و نماز كافى باشد .
مسأله 279 - هر گاه وقت بقدرى تنگ است كه اگر وضو بگيرد تمام نماز يا مقدارى از آن هر چند يك ركعت آن بعد از وقت خوانده مىشود ، بايد تيمم كند ، ولى اگر براى وضو و تيمم يك اندازه وقت لازم است بايد وضو بگيرد .
مسأله 280 - كسى كه در تنگى وقت نماز بايد تيمم كند ، اگر به قصد قربت يا براى كار مستحبى مانند خواندن قرآن وضو بگيرد صحيح است و اگر فقط براى خواندن آن نماز وضو بگيرد اگر نمىخواست نماز بخواند ، وضو نمىگرفت ، باطل است .
شرط هشتم : آن كه به قصد قربت يعنى براى انجام فرمان خداوند عالم وضو بگيرد ، و اگر براى خنك شدن يا به قصد ديگرى وضو بگيرد باطل است .
مسأله 281 - لازم نيست نيت وضو را به زبان بگويد يا از قلب خود بگذراند ولى بايد در تمام وضو متوجه باشد كه وضو مىگيرد ، بطورى كه اگر از او بپرسند چه مىكنى بگويد وضو مىگيرم .
شرط نهم : آن كه وضو را به ترتيبى كه گفته شد به جا آورد يعنى اول صورت و بعد دست راست و بعد دست چپ را بشويد و بعد از آن سر و بعد پاها را مسح

51