ذات مقدس حق در نظر مىآيد ، مثل آن كه به " خالق " و " رازق " قسم بخورد ، صحيح است .
4 - قسم را به زبان بياورد ، و اگر بنويسد يا در قلبش آن را قصد كند ، صحيح نيست ، ولى شخص لال اگر با اشاره قسم بخورد ، صحيح است .
5 - عمل كردن به قسم براى او ممكن باشد ، و اگر موقعى كه قسم مىخورد ممكن بوده ولى بعدا تا آخر وقتى كه براى قسم معين كرده عاجز شود ، يا برايش مشقت داشته باشد ، قسم او از وقتى كه عاجز شده به هم مىخورد .
( 2123 ) اگر پدر ، فرزند را از قسم خوردن نهى كند و يا شوهر ، همسرش را از قسم خوردن نهى نمايد ، قسم آنان صحيح نيست ، بلكه اگر پسر بدون اذن پدر ، و زن بدون اذن شوهر قسم بخورد ، قسم آنان نيز منعقد نخواهد شد .
( 2124 ) اگر انسان قسم بخورد كه كار واجب يا مستحبى را انجام دهد ، و يا معصيت يا مكروهى را ترك كند ، بايد به مفاد قسم عمل كند و مخالفت آن كفاره دارد .
( 2125 ) تخلف از قسم در صورت اضطرار يا فراموشى كفاره ندارد .
( 2126 ) اگر انسان بدون اين كه تصميم قلبى بر انجام يا ترك كارى داشته باشد قسم بخورد ، مثلا در مكالمات روزمره بگويد : به خدا چنين شد يا چنين نشد ، اين گونه قسم موجب كفاره نيست ولى اگر راست باشد مكروه است ، و اگر دروغ باشد گناه است .
( 2127 ) اگر براى از بين بردن حق مسلمانى قسم بخورد حرام است ، و اگر براى اين كه خودش يا مسلمان ديگرى را از شر ظالمى ، نجات دهد قسم دروغ بخورد اشكالى ندارد ، بلكه گاهى واجب مىشود .

425