و آب كشيدن آن اگر چه خرج داشته باشد بر كسى كه آن را انداخته واجب است و اگر او اين كار را نكرد يا نتوانست انجام دهد ، بر ديگران واجب مىشود و خرج آن از بيت المال داده مىشود . و اگر بيرون آوردن آن ممكن نباشد ، كسانى كه مطلع هستند نبايد به آن مستراح بروند تا يقين كنند آن ورق پوسيده شده است . ولى وجوب اعلام ، محل تأمل است . و هم چنين اگر تربت در مستراح بيفتد و بيرون آوردن آن ممكن نباشد ، تا وقتى يقين نكرده اند كه كاملا از بين رفته ، نبايد به آن مستراح بروند .
( 142 ) خوردن و آشاميدن چيز نجس حرام است و نيز خورانيدن عين نجس به اطفال در صورتى كه ضرر داشته باشد ، حرام مىباشد بلكه اگر ضرر هم نداشته باشد بنا بر احتياط واجب بايد از آن خوددارى كنند ، و هم چنين است چيزهايى كه پاك است ولى خوردنش حرام است ، بنا بر احتياط . ولى خوراندن غذاهايى كه نجس شده است به طفل حرام نيست اما احتياط مستحب در اجتناب است .
( 143 ) فروختن و عاريه دادن چيز نجسى كه مىشود آن را آب كشيد ، اگر نجس بودن آن را به طرف نگويند ، اشكال ندارد ولى چنانچه انسان بداند كه عاريه گيرنده يا خريدار آن را در خوردن و آشاميدن استعمال مىكند بايد نجاستش را به آنها بگويد . و اگر بداند كه آن را در كار حرامى استعمال مىكند اصل فروختن يا عاريه دادن محل اشكال است .
( 144 ) اگر انسان ببيند كسى چيز نجسى را مىخورد يا با لباس نجس نماز مىخواند ، لازم نيست به او بگويد مگر اين كه با او طورى معاشرت داشته باشد كه اگر نگويد لوازم مشترك بين آن دو نجس خواهد شد .
( 145 ) اگر جايى از خانه يا فرش كسى نجس باشد و ببيند بدن يا لباس يا چيز ديگر كسانى كه وارد خانه او مىشوند با رطوبت به جاى نجس رسيده است لازم نيست به آنان بگويد مگر اين كه مثل مسأله فوق با آنها معاشرت داشته باشد .
( 146 ) اگر صاحبخانه در بين غذا خوردن بفهمد غذا نجس است ، بايد به مهمانها بگويد . اما اگر يكى از مهمانها بفهمد ، لازم نيست به ديگران خبر دهد ولى چنانچه طورى با آنان معاشرت دارد كه مىداند به واسطه نگفتن ، لوازم خود او هم

33