( 1609 ) جايز است اطفال را براى تمرين و عادت دادن به ترك معصيت و يا انجام دادن واجبات ، تأديب كرد ، خصوصا در مراحل آخر كه به انجام واجب و ترك معصيت نزديكتر است ، كه اگر تاديب نشوند ، در بعضى از موارد منجر به ترك واجبات و انجام معاصى از طرف آنها مىشود .
( 1610 ) امر به معروف و نهى از منكر مراتبى دارد :
اول : انكار قلبى مىباشد ، دوم : اظهار كردن به زبان ، سوم : متألم كردن معصيت كار به قدرى از زدن ، كه تفصيل مراتب در مسأله بعد خواهد آمد .
بنا بر اين اگر انسان بدون گفتن ، به هر وسيله ديگر ناراحتى قلبى خود را به معصيتكار نشان دهد و اين كار موجب ترك معصيت شود ، لازم نيست با زبان امر به معروف و يا نهى از منكر بنمايد ، البته در صورتى كه هيچ گونه اشكال شرعى ديگرى در اين كار نباشد ، و اگر چاره اى در اين كار بجز اظهار زبانى نيست ، باز بايد درجات خفيف تر را در انجام اين كار ملاحظه نمايد .
( 1611 ) اگر انسان بداند در صورتى كه بخواهد جلوگيرى از معصيتى بنمايد منجر به ايجاد جرح و يا قتل خواهد شد ، بنا بر اظهر بدون اجازه امام معصوم ( عليه السلام ) يا كسى كه از طرف آن حضرت مستقيما نايب مخصوص است ، نبايد اين كار را بكند .
و آيا با اجازه مجتهد جامع الشرايط مىتواند اين كار را انجام دهد ؟ مورد تأمل است ، ولى اگر نمىداند كه اين كار منجر به مجروح كردن و يا قتل مىشود ولى احتمال اين را مىدهد ، بنا بر احتياط واجب بايد مستقيما از طرف امام معصوم ( عليه السلام ) و يا نايب مخصوص آن حضرت و يا از طرف مجتهد جامع الشرايط اجازه داشته باشد .

314