مىتواند براى كسرى مخارجش زكات بگيرد ، و لازم نيست ابزار كار يا ملك يا سرمايه خود را به مصرف مخارج برساند ، مگر اين كه ابزار كار يا سرمايه او به قدرى زياد باشد كه بتواند آن را تعويض يا تبديل به چيز ديگر كند و مقدارى برايش بماند كه براى زندگى بدون مشقت و عسر كافى باشد ، كه در اين صورت لازم است اين كار را انجام بدهد .
( 1526 ) فقيرى كه خرج سال خود و افراد تحت تكفلش را ندارد ، اگر خانه اى دارد كه ملك او است و در آن ساكن است ، يا حيوان سوارى دارد ، چنانچه بدون اينها نتواند زندگى كند ، يا اين كه براى حفظ آبرويش لازم داشته باشد ، مىتواند زكات بگيرد ، و هم چنين است اگر اثاث خانه ، ظرف ، لباس تابستانى و زمستانى و چيزهاى ضرورى زندگى را نداشته باشد و به اينها احتياج داشته باشد ، مىتواند از مالى كه به عنوان زكات به او مىدهند خريدارى نمايد .
( 1527 ) فقيرى كه ياد گرفتن صنعت براى او مشكل نيست ، بنابر احتياط واجب بايد ياد بگيرد و با گرفتن زكات زندگى نكند ، ولى تا وقتى كه مشغول ياد گرفتن است ، مىتواند زكات بگيرد .
( 1528 ) كسى كه قبلا فقير بوده و مى گويد فقيرم ، اگر از گفته او اطمينان يا گمان پيدا شود ، مىشود به او زكات داد .
( 1529 ) كسى كه مىگويد فقيرم و قبلا فقير نبوده ، يا معلوم نيست فقير بوده يا نه ، اگر از ظاهر حالش گمان پيدا شود كه فقير است ، مىشود به او زكات داد .
( 1530 ) موقع دادن زكات به فقير لازم نيست به او بگويد كه زكات است .
( 1531 ) اگر به خيال اين كه شخصى فقير است به او زكات بدهد ، بعد بفهمد فقير نبوده ، يا از روى ندانستن مسأله به كسى كه مىداند فقير نيست زكات بدهد ، چنانچه چيزى را كه به او داده باقى باشد ، مىتواند از او بگيرد و به مستحق بدهد و اگر از بين رفته باشد ، اظهر اين است كه گيرنده در صورت جهل ضامن نيست ، اما اگر كسى كه آن چيز را گرفته مىدانسته يا احتمال مىداده كه زكات است و مى دانسته كه خودش فقير نيست و ممكن است آن چيز يا عوضش را از او بگيرند ، اگر مىتواند بايد عوض آن را از او بگيرد و به مستحق بدهد و اگر گيرنده ادعا كند نمىدانسته آن

299