( 1891 ) دخترى كه به حد بلوغ رسيده و رشيده است ، يعنى مصلحت خود را تشخيص مىدهد ، اگر بخواهد شوهر كند ، چنانچه باكره باشد بنا بر احتياط تكليفا بايد از پدر يا جد پدرى خود اجازه بگيرد ، ولى در غير باكره در صورتى كه بكارتش به سبب شوهر كردن از بين رفته باشد ، اجازه پدر و جد پدرى لازم نيست .
( 1892 ) اگر پدر و جد پدرى غايب باشند ، به طورى كه نشود از آنان اذن گرفت و ازدواج براى دختر لازم باشد ، يا در ازدواج نكردن ضرر يا حرج ( يعنى مشقت شديدى ) باشد ، و هم چنين اگر پدر يا جد پدرى از ازدواج او با كسى كه هم كفو او است ، با وجود تمام مقدمات و شرايط ، ممانعت كنند ، و او نيز تمايل به ازدواج دارد و ازدواج هم به مصلحت او باشد ، با اجتماع تمام شرايط مىتواند ازدواج نمايد .
موارد فسخ عقد ( 1893 ) اگر مرد بعد از عقد بفهمد كه زن يكى از اين هفت عيب را دارد ، مىتواند عقد را به هم بزند :
1 - ديوانگى . 2 - بيمارى خوره . 3 - بيمارى برص . 4 - كورى .
5 - شل بودن ، به طورى كه معلوم باشد . 6 - افضا شده باشد ، يعنى مجراى بول و حيض يا مجراى حيض و غائط او يكى شده باشد ، ولى اگر مجراى حيض و غائط او يكى شده باشد ، به هم زدن عقد مشكل است و بايد احتياط شود .
7 - گوشت يا استخوان يا غده‌اى در فرج او باشد ، كه مانع نزديكى شود .
( 1894 ) اگر زن بعد از عقد بفهمد كه شوهر او ديوانه است ، يا آلت مردى ندارد ، يا عنين است و نمى تواند نزديكى نمايد ، يا بيضه هاى او را كشيده اند ، مىتواند عقد را به هم بزند .
( 1895 ) اگر مرد يا زن ، به سبب يكى از عيوب كه در دو مسأله قبل گفته شد عقد را به هم بزند ، از هم جدا مىشوند و طلاق لازم نيست .
( 1896 ) اگر به علت آن كه مرد عنين است و نمى تواند نزديكى كند ، زن عقد را

379