اول : كسى كه قسم مىخورد بايد بالغ و عاقل باشد و اگر مىخواهد راجع به مال خودش قسم بخورد بايد سفيه نباشد و حاكم شرع او را از تصرف در اموالش منع نكرده باشد و از روى قصد و اختيار قسم بخورد ، پس قسم خوردن بچه و ديوانه و مست و كسى كه مجبورش كرده‌اند ، درست نيست ، و هم چنين است اگر در حال عصبانى بودن بى قصد يا بى اختيار قسم بخورد .
دوم : كارى را كه قسم مىخورد انجام دهد ، بايد حرام و مكروه نباشد و كارى را كه قسم مىخورد ترك كند ، بايد واجب و مستحب نباشد و اگر قسم بخورد كه كار مباحى را به جا آورد بايد ترك آن در نظر مردم بهتر از انجامش نباشد و نيز اگر قسم بخورد كه كار مباحى را ترك كند بايد انجام آن در نظر مردم بهتر از تركش نباشد .
سوم : به يكى از اسامى خداوند عالم قسم بخورد كه به غير ذات مقدس او گفته نمىشود مانند ( خدا ) و ( الله ) و نيز اگر به اسمى قسم بخورد كه به غير خدا هم مىگويند ولى بقدرى به خدا گفته مىشود كه هر وقت كسى آن اسم را بگويد ، ذات مقدس حق در نظر مىآيد ، مثل آن كه به خالق و رازق قسم بخورد صحيح است . بلكه اگر به لفظى قسم بخورد كه بدون قرينه ، خدا به نظر نمىآيد ولى او قصد خدا را كند بنابر احتياط بايد به آن قسم عمل نمايد .
چهارم : قسم را به زبان بياورد و اگر بنويسد يا در قلبش آن را قصد كند صحيح نيست ولى آدم لال اگر با اشاره قسم بخورد صحيح است .
پنجم : عمل كردن به قسم براى او ممكن باشد و اگر موقعى كه قسم مىخورد ممكن باشد و بعد تا آخر وقتى كه براى قسم معين كرده عاجز شود يا برايش مشقت داشته باشد قسم او از وقتى كه عاجز شده به هم مىخورد . و نيز اگر متعلق قسم در موقع عمل مرجوح يا حرام شود قسم به هم مىخورد و همين طور است حكم در عهد و نذر .

525