شكار رود و بعدا صاحبش بانگ بزند كه زودتر آن را به شكار برساند اگر چه بواسطه صداى صاحبش شتاب كند ، بنابر احتياط واجب بايد از خوردن آن شكار خوددارى نمايند .
سوم : كسى كه سگ را مىفرستد بايد مسلمان باشد يا بچه مسلمان باشد كه خوب و بد را بفهمد و اگر كافر يا كسى كه در حكم كافر است ( مانند غلات و خوارج و نواصب ) كه اظهار دشمنى با اهل بيت پيغمبر صلى الله عليه وآله و سلم مىكند سگ را بفرستد ، شكار آن سگ حرام است .
چهارم : وقت فرستادن سگ نام خدا را ببرد و اگر عمدا نام خدا را نبرد ، آن شكار حرام است ، ولى اگر از روى فراموشى باشد اشكال ندارد . و اگر وقت فرستادن سگ نام خدا را عمدا نبرد و پيش از آن كه سگ به شكار برسد نام خدا را ببرد بنابر احتياط واجب بايد از آن شكار اجتناب نمايد .
پنجم : شكار بواسطه زخمى كه از دندان سگ پيدا كرده بميرد پس اگر سگ ، شكار را خفه كند ، يا شكار از دويدن يا ترس بميرد حلال نيست .
ششم : كسى كه سگ را فرستاده ، وقتى برسد كه حيوان مرده باشد ، يا اگر زنده است به اندازه سر بريدن آن وقت نباشد و چنانچه وقتى برسد كه به اندازه سر بريدن وقت باشد سر حيوان را نبرد تا بميرد حلال نيست .
هفتم : صياد و شكارچى با سرعت يا به نحو متعارف به طرف صيد حركت كند .
مسأله 2678 - كسى كه سگ را فرستاده اگر وقتى برسد كه بتواند سر حيوان را ببرد ، چنانچه به طور معمول و با شتاب مثلا كارد را بيرون آورد و وقت سر بريدن بگذرد و آن حيوان بميرد حلال است ، ولى اگر مثلا بواسطه زياد تنگ بودن غلاف يا چسبندگى آن بيرون آوردن كارد طول بكشد و وقت بگذرد بنابر احتياط واجب حلال نمىشود و اگر چيزى همراه او نباشد كه با آن سر حيوان را

510