نزديك شدن به شكار با جلوگيرى نايستد مانع ندارد و احتياط واجب آن است كه اگر عادت دارد كه پيش از رسيدن صاحبش شكار را مىخورد از شكار او اجتناب كنند ، ولى اگر اتفاقا شكار را بخورد اشكال ندارد . دوم : صاحبش آن را بفرستد و اگر از پيش خود دنبال شكار رود و حيوانى را شكار كند خوردن آن حيوان حرام است ، بلكه اگر از پيش خود دنبال شكار رود و بعدا صاحبش بانگ بزند كه زودتر آن را به شكار برساند اگر چه بواسطه صداى صاحبش شتاب كند ، بنابر احتياط واجب بايد از خوردن آن شكار خوددارى نمايد . سوم : كسى كه سگ را مىفرستد بايد مسلمان باشد يا بچه مسلمان باشد كه خوب و بد را بفهمد و اگر كافر يا كسى كه اظهار دشمنى با اهل بيت پيغمبر ( صلى الله عليه وآله و سلم ) مىكند سگ را بفرستد ، شكار آن سگ حرام است . چهارم : وقت فرستادن سگ نام خدا را ببرد و اگر عمدا نام خدا را نبرد ، آن شكار حرام است ، ولى اگر از روى فراموشى باشد اشكال ندارد و اگر وقت فرستادن سگ نام خدا را عمدا نبرد و پيش از آن كه سگ به شكار برسد نام خدا را ببرد بنابر احتياط واجب بايد از آن شكار اجتناب نمايد . پنجم : شكار به واسطه زخمى كه از دندان سگ پيدا كرده بميرد پس اگر سگ ، شكار را خفه كند ، يا شكار از دويدن يا ترس بميرد حلال نيست . ششم : كسى كه سگ را فرستاده ، وقتى برسد كه حيوان مرده باشد ، يا اگر زنده است به اندازه سر بريدن آن وقت نباشد و چنانچه وقتى برسد كه به اندازه سر بريدن وقت باشد مثلا حيوان چشم يا دم خود را حركت دهد ، يا پاى خود را به زمين بزند ، چنانچه سر حيوان را نبرد تا بميرد ، حلال نيست . مسأله 2608 - كسى كه سگ را فرستاده اگر وقتى برسد كه بتواند سر حيوان را ببرد ، چنانچه بطور معمول و با شتاب مثلا كارد را بيرون آورد و وقت سر بريدن بگذرد و آن حيوان بميرد حلال است ، ولى اگر مثلا به واسطه زياد تنگ بودن غلاف