مسأله 1707 - اگر در قضاى روزه كوتاهى كند تا وقت تنگ شود و در تنگى وقت عذرى پيدا كند ، بايد روزه قضاء را بگيرد و براى هر روز يك مد گندم يا جو و مانند اينها به فقير بدهد ، و اگر موقعى كه عذر دارد ، تصميم داشته باشد كه بعد از بر طرف شدن عذر روزه هاى خود را قضاء كند و پيش از آنكه قضاء نمايد در تنگى وقت عذر پيدا كند ، روزه قضاء را بگيرد و بنا بر احتياط واجب براى هر روز يك مد طعام هم به فقير بدهد .
مسأله 1708 - اگر مرض انسان چند سال طول بكشد ، بعد از آنكه خوب شد بايد قضاى رمضان آخر را بگيرد و براى هر روز از سالهاى پيش يك مد كه تقريبا ده سير است ، طعام يعنى گندم يا جو و مانند اينها به فقير بدهد .
مسأله 1709 - كسى كه بايد براى هر روز يك مد طعام به فقير بدهد ، مى تواند كفاره چند روز را به يك فقير بدهد .
مسأله 1710 - اگر قضاى روزه رمضان را چند سال تأخير بيندازد ، بايد قضاء را بگيرد و براى هر روز يك مد طعام به فقير بدهد .
مسأله 1711 - اگر روزه رمضان را عمدا نگيرد ، بايد قضاى آن را بجا آورد و براى هر روز دو ماه روزه بگيرد ، يا به شصت فقير طعام بدهد ، يا يك بنده آزاد كند و چناچه تا رمضان آينده قضاى آن روزه را بجا نياورد ، بنا بر احتياط براى هر روز يك مد طعام لازم است .
مسألة 1712 - اگر روزه رمضان را عمدا نگيرد و در روز ، مكرر جماع كند يا استمناء نمايد و اگر چند مرتبه كار ديگرى كه روزه را باطل مى كند انجام دهد ، مثلا چند مرتبه غذا بخورد ، يك كفاره كافى است .
مسأله 1713 - بعد از مرگ پدر و مادر پسر بزرگتر بايد قضاى نماز و روزه آنان را به تفصيلى كه در صفحه 225 گفته شد بجا آورد .
مسأله 1714 - اگر پدر و مادر غير از روزه رمضان ، روزه واجب ديگرى را مانند روزه نذر نگرفته باشند ، بايد پسر بزرگتر قضاء نمايد .

293