احكام نكاح ( ازدواج ) به واسطه عقد ازدواج زن و مرد به يكديگر حلال مىشوند ، و آن بر دو قسم است : دائم و غير دائم ( ازدواج موقت ) . عقد دائم آنست كه مدت زناشوئى در آن معين نشود و هميشگى بأشد و زنى را كه به أين گونه عقد مىكنند دائمه گويند . و عقد غير دائم آنست كه مدت زناشوئى در آن معين شود ، مثلا زن را به مدت يك ساعت يا يك روز يا يك ماه يا يك سال يا بيشتر عقد نمايند ، ولى بايد مدت ازدواج از مقدار عمر زن و شوهر زيادتر نباشد كه در أين صورت عقد دائمي خواهد بود و زنى را كه به أين نحو عقد كنند متعه و صيغه مىنامند .
احكام عقد ( مسأله 2379 ) در زناشوئى چه دائم و چه غير دائم بايد صيغه خوانده شود و تنها راضى بودن زن و مرد كافى نيست ، و صيغه عقد را يا خود زن و مرد مىخوانند يا ديگرى را وكيل مىكنند كه از طرف آنان بخواند .
( مسأله 2380 ) وكيل لازم نيست مرد بأشد زن هم مىتواند براى خواندن صيغه عقد از طرف ديگرى وكيل شود .
( مسأله 2381 ) زن و مرد تا يقين نكنند كه وكيل آنها صيغه را خوانده است نمىتوانند به يكديگر نگاه محرمى نمايند ، و گمان به أين كه وكيل صيغه را خوانده است كفايت نمىكند ، ولى اگر وكيل بگويد صيغه را خوانده أم و اطمينان از قول أو حاصل شود كافى است .
( مسأله 2382 ) اگر زنى كسى را وكيل كند كه مثلا ده روزه أو را به عقد مردى در آورد و ابتداى ده روز را معين نكند ، آن وكيل مىتواند هر وقت كه بخواهد أو را ده روزه

410