و بخورد بي اشكال لازم نيست از أو جلوگيرى كنند .
( مسأله 142 ) چيز نجسى را كه استعمال آن مشروط به طهارت است در صورتي كه بخواهند بفروشند يا عاريه دهند بايد نجاستش را به طرف بگويند و اما در مثل لباس لازم نيست نجاستش را به طرف بگويند گرچه بدانند كه با آن نماز مىخواند زيرا كه پاك بودن لباس در نماز شرط واقعي نيست .
( مسأله 143 ) اگر انسان ببيند كسى چيز نجسى را مىخورد يا با لباس نجس نماز مىخواند ، لازم نيست به أو بگويد .
( مسأله 144 ) اگر جائى از خانه يا فرش كسى نجس بأشد و ببيند بدن يا لباس يا چيز ديگر كساني كه وارد خانه أو مىشوند با رطوبت به جاى نجس رسيده است ، و در معرض أين بأشد كه نجاست به مأكول و مشروب سرايت كند ، بنابر احتياط واجب بايد به آنان بگويد .
( مسأله 145 ) اگر صاحب خانه در بين غذا خوردن بفهمد غذا نجس است ، بنابر احتياط واجب بايد به مهمانها بگويد ، اما اگر يكى از مهمانها بفهمد لازم نيست به ديگران خبر دهد . ولى چنانچه طورى با آنان معاشرت دارد كه به واسطه نجس بودن آنان خود أو هم نجس مىشود بهتر است بعد از غذا به آنان بگويد .
( مسأله 146 ) اگر چيزى را كه عاريه كرده نجس شود ، چنانچه صاحبش آن چيز را در كارى كه شرط آن پاكى است استعمال مىكند ، مانند ظروفى كه در خوردن و آشاميدن استعمال مىشود احتياط واجب آن است كه نجس شدن آن را به أو بگويد و اما مثل لباس ، نجس شدن آن را لازم نيست بگويد ، اگر چه بداند صاحبش با آن نماز مىخواند زيرا كه پاك بودن لباس در نماز شرط واقعي نيست .
( مسأله 147 ) اگر بچه بگويد چيزى نجس است يا چيزى را آب كشيده نبايد حرف أو را قبول كرد . و هم چنين بچه أي كه تكليفش نزديك است اگر بگويد چيزى را آب كشيده أم يا چيزى نجس است نمىشود حرف أو را قبول كرد اگر چه آن چيز در تصرف أو بأشد مگر أين كه از گفته آنان اطمينان پيدا شود .

27