به جائى كه كمتر از هشت فرسخ است مسافرت كند ، و بعد از رسيدن به آنجا قصد كند جائى برود كه با مقداري كه آمده هشت فرسخ شود ، چون از أول قصد هشت فرسخ را نداشته ، بايد نماز را تمام بخواند ، ولى اگر بخواهد از آنجا هشت فرسخ برود ، يا چهار فرسخ برود و چهار فرسخ ديگر به وطنش يا محلى كه مىخواهد ده روز در آنجا بماند برگردد ، بايد نماز را شكسته بخواند .
( مسأله 1277 ) كسى كه نمىداند سفرش چند فرسخ است ، مثلا براى پيدا كردن گمشده أي مسافرت مىكند ، و نمىداند كه چه مقدار بايد برود تا آن را پيدا كند ، بايد نماز را تمام بخواند ، ولى در برگشتن چنانچه تا وطنش يا جائى كه مىخواهد ده روز در آنجا بماند ، هشت فرسخ يا بيشتر بأشد بايد نماز را شكسته بخواند ، و نيز اگر در بين رفتن قصد كند كه چهار فرسخ برود و چهار فرسخ برگردد بايد نماز را شكسته بخواند .
( مسأله 1278 ) مسافر در صورتي بايد نماز را شكسته بخواند كه تصميم داشته بأشد هشت فرسخ برود ، پس كسى كه از شهر بيرون مىرود و مثلا قصدش أين است كه اگر رفيق پيدا كند ، سفر هشت فرسخى برود ، چنانچه اطمينان دارد كه رفيق پيدا مىكند ، بايد نماز را شكسته بخواند و اگر اطمينان ندارد بايد تمام بخواند .
( مسأله 1279 ) كسى كه قصد هشت فرسخ دارد ، اگر چه در هر روز مقدار كمي رآه برود وقتى به جائى برسد كه اذان شهر را نشنود و أهل شهر را نبينند ، بايد نماز را شكسته بخواند ولى اگر در هر روز مقدار خيلي كمي رآه برود كه عرفا نگويند مسافر است ، بايد نمازش را تمام بخواند ، و احتياط مستحب آن است كه هم شكسته و هم تمام بخواند .
( مسأله 1280 ) كسى كه در سفر در اختيار ديگرى است مانند نوكرى كه با آقاى خود مسافرت مىكند ، چنانچه بداند سفر أو هشت فرسخ است بايد نماز را شكسته بخواند ، و اگر نداند نماز را تمام بجا آورد ، و پرسيدن لازم نيست .
( مسأله 1281 ) كسى كه در سفر در اختيار ديگرى است ، اگر بداند يا گمان داشته بأشد كه پيش از رسيدن به چهار فرسخ از أو جدا مىشود ، بايد نماز را تمام بخواند .

224