پنجم - وقتى به حيوان برسد كه مرده باشد ، يا اگر زنده است به اندازه سر بريدن آن وقت نباشد و چنانچه به اندازه سر بريدن وقت باشد و سر حيوان را نبرد تا بميرد حرام است .
مسأله 2611 - اگر دو نفر حيوانى را شكار كنند ، و يكى از آنان مسلمان و ديگرى كافر باشد آن حيوان حلال نيست و اگر هر دو مسلمان باشند و يكى از آن دو نام خدا را ببرد و ديگرى عمدا نام خدا را نبرد ، آن حيوان حلال نيست بنابر احتياط لازم .
مسأله 2612 - اگر بعد از آن كه حيوانى را تير زدند مثلا در آب بيفتد و انسان بداند كه حيوان بواسطه تير و افتادن در آب جان داده ، حلال نيست بلكه اگر شك كند كه فقط براى تير بوده يا نه ، حلال نمىباشد و اگر حيوانى را شكار كنند و از نظر ناپديد شود و بعد از آن مرده آن حيوان پيدا شود اگر بدانند كه موت آن فقد مستند به سلاح شكار بوده حلال است ولى اگر احتمال دهند كه سلاح شكار به ضميمه چيز ديگر سبب مرگ حيوان شده محكوم به نجاست و حرمت است .
مسأله 2613 - اگر با سگ غصبى يا اسلحه غصبى حيوان را شكار كند ، شكار حلال است و مال خود او مىشود ولى گذشته از اين كه گناه كرده ، بايد اجرت اسلحه يا سگ را به صاحبش بدهد .
مسأله 2614 - اگر با شمشير يا چيز ديگرى كه شكار كردن با آن صحيح است با شرطهائى كه در مسأله ( 2610 ) گفته شد ، حيوانى را دو قسمت كنند ، و سر و گردن در يك قسمت بماند و انسان وقتى برسد كه حيوان جان داده باشد ، هر دو قسمت حلال است و همچنين است اگر حيوان زنده باشد ولى به اندازه سر بريدن وقت نباشد اما اگر به اندازه سر بريدن وقت باشد و ممكن باشد كه مقدارى زنده بماند ، قسمتى كه سر و گردن ندارد حرام و قسمتى كه سر و گردن دارد ، اگر سر آن را بدستورى كه در شرع معين شده ببرند حلال و اگر نه آن هم حرام مىباشد .
مسأله 2615 - اگر با چوب يا سنگ يا چيز ديگرى كه شكار كردن با آن صحيح نيست ، حيوانى را دو قسمت كنند ، قسمتى كه سر و گردن ندارد حرام است و قسمتى كه سر و گردن دارد ، اگر زنده باشد و ممكن باشد كه مقدارى زنده بماند و سر آن را

443