اول - آن كه در بين نماز يكى از شرائط آن از بين برود ، مثلا در بين نماز بفهمد مكانش غصبى است . و وقت وسعت داشته باشد و بتواند از آن مكان غصبى بيرون برود ولى اگر وقت تنگ باشد بطورى كه اگر بخواهد بعد از بيرون رفتن نماز را بخواند قضا مىشود نماز باطل نمىشود ولى بايد آن را در حال بيرون رفتن تمام كند و همچنين اگر نتواند بيرون برود مثل محبوس ، بايد در همان جا نماز را تمام كند و همچنين اگر نتواند بيرون برود مثل محبوس ( زندانى ) بايد در همان جا نماز را تمام كند و صحيح است .
دوم - آن كه در بين نماز عمدا يا سهوا يا از روى ناچارى ، چيزى كه وضو يا غسل را باطل مىكند پيش آيد ، مثلا بول از او خارج شود ولى كسى كه نمىتواند از بيرون آمدن بول و غائط خوددارى كند ، اگر در بين نماز بول يا غائط از او خارج شود ، چنانچه بدستورى كه در مسائل 313 تا 321 گفته شد ، رفتار نمايد نمازش باطل نمىشود و نيز اگر در بين نماز از مستحاضه خون خارج شود ، در صورتى كه بدستور استحاضه رفتار كرده باشد . نمازش صحيح است .
مسأله 1136 - كسى كه بى اختيار خوابش برده ، اگر نداند كه در بين نماز خوابش برده يا بعد از آن ، بنابر احتياط لازم ، بايد نمازش را دوباره بخواند .
مسأله 1137 - اگر بداند به اختيار خودش خوابيده و شك كند كه بعد از نماز بوده يا در بين نماز يادش رفته كه مشغول نماز است و خوابيده ، نمازش صحيح است .
مسأله 1138 - اگر در حال سجده از خواب بيدار شود و شك كند كه در سجده آخر نماز است ، يا در سجده شكر ، بايد آن نماز را دوباره بخواند .
سوم - از مبطلات نماز آنست كه مثل بعض كسانى كه شيعه نيستند دستها را روى هم بگذارد .
مسأله 1139 - هر گاه براى ادب دستها را روى هم بگذارد ، اگر چه مثل آنها نباشد ، بنابر احتياط واجب بايد نماز را دوباره بخواند . ولى اگر از روى فراموشى يا ناچارى يا براى كار ديگر - مثل خاراندن دست و مانند آن - دستها را روى هم بگذارد اشكال ندارد .
چهارم - از مبطلات نماز آنست كه بعد از خواندن حمد ، آمين بگويد ولى

198