چنانچه مصرف معينى را قصد كرده ، بايد به همان مصرف برساند و اگر مصرف معينى را قصد نكرده ، بايد به مصرفى برساند كه نسبتى به امام عليه السلام داشته باشد ، مثلا بر زوار فقير آن امام صرف نمايد ، و يا به مصارف حرم او برساند و يا در امرى كه موجب اعلاى نام او است صرف كند و هم چنين است اگر چيزى را براى امامزاده‌اى نذر كند .
( مسأله 2673 ) : گوسفندى را كه براى صدقه ، يا براى يكى از امامان نذر كرده‌اند ، اگر پيش از آن كه به مصرف نذر برسد شير بدهد ، يا بچه بياورد مال كسى است كه آن را نذر كرده ، مگر آن كه قصدش اعم باشد ، ولى پشم گوسفند و مقدارى كه چاق مىشود جزء نذر است .
( مسأله 2674 ) : هر گاه نذر كند كه اگر مريض او خوب شود ، يا مسافر او بيايد ، عملى را انجام دهد ، چنانچه معلوم شود كه پيش از نذر كردن مريض خوب شده ، يا مسافر آمده است ، عمل كردن به نذر لازم نيست .
( مسأله 2675 ) : اگر پدر يا مادر نذر كند كه دختر خود را به سيد شوهر دهد ، بعد از آن كه دختر به تكليف رسيد ، اختيار با خود او است و نذر آنان اعتبار ندارد .
( مسأله 2676 ) : هر گاه با خدا عهد كند كه اگر بحاجت شرعى خود برسد كارى را انجام دهد ، بعد از آن كه حاجتش بر آورده شد ، بايد آن كار را انجام دهد ، و نيز اگر بدون آن كه حاجتى داشته باشد ، عهد كند كه كارى را انجام دهد ، آن عمل بر او واجب مىشود .
( مسأله 2677 ) : در عهد هم مثل نذر بايد صيغه خوانده شود و مشهور آنست كه كارى را عهد مىكند انجام دهد ، بايد يا عبادت باشد ، مثل نماز واجب و مستحب يا كارى باشد كه انجام آن شرعا بهتر از تركش باشد ، ولى ظاهر آنست كه اين امر معتبر نيست بلكه اگر طورى باشد كه در مسأله ( 2680 )

563