( ( اول ) ) سگ بطورى تربيت شده باشد كه هر وقت آن را براى گرفتن شكار بفرستند برود و هر وقت از رفتن جلوگيرى كنند بايستد ، ولى اگر پس از نزديك شدن به شكار و ديدن آن به جلوگيرى نياستد ضرر ندارد و لازم نيست كه عادتش اين باشد كه تا صاحبش نرسد از شكار نخورد ، بلكه اگر عادتش اين باشد كه پيش از رسيدن صاحبش از شكار مىخورد ضرر ندارد و همچنين اگر عادت به خوردن خون شكار داشته باشد اشكال ندارد .
( ( دوم ) ) صاحبش آن را بفرستد و اگر از پيش خود دنبال شكار رود و حيوانى را شكار كند خوردن آن حيوان حرام است . بلكه اگر از پيش خود دنبال شكار رود ، و بعدا صاحبش بانگ بزند كه زودتر آن را به شكار برساند اگر چه بواسطه صداى صاحبش شتاب كند ، بنابر احتياط واجب بايد از خوردن آن شكار خوددارى نمايد .
( ( سوم ) ) كسى كه سگ را مىفرستد بايد مسلمان باشد ، به تفصيلى كه در شرائط شكار با اسلحه گذشت .
( ( چهارم ) ) شكارچى وقت فرستادن سگ نام خدا را ببرد و اگر عمدا نام خدا را نبرد ، آن شكار حرام است ولى اگر فراموش كند اشكال ندارد .
( ( پنجم ) ) شكار بواسطه زخمى كه از دندان سگ پيدا كرده بميرد پس اگر سگ ، شكار را خفه كند ، يا شكار از دويدن يا ترس بميرد حلال نيست .
( ( ششم ) ) كسى كه سگ را فرستاده ، وقتى برسد كه حيوان مرده باشد ، يا اگر زنده است به اندازه سر بريدن آن وقت نباشد - ولى نه از جهت تأخير غير معمول در رسيدن به شكار - اما اگر وقتى برسد كه به اندازه سر بريدن وقت باشد و سر حيوان را نبرد تا بميرد حلال نيست .
( مسأله 2619 ) : كسى كه سگ را فرستاده اگر وقتى برسد كه بتواند سر حيوان را ببرد ، چنانچه بواسطه تهيه مقدمات آن مانند بيرون آوردن كارد

550