را نشان كند و اتفاقا حيوانى را بكشد ، آن حيوان پاك نيست و خوردن آن هم حرام است .
( ( چهارم ) ) در وقت به كار بردن اسلحه نام خدا را ببرد ، و چنانچه پيش از خوردن به هدف نام خدا را ببرد باز هم بنابر اقوى كفايت مىكند ولى اگر عمدا نام خدا را نبرد شكار حلال نمىشود ، ولى اگر فراموش كند اشكال ندارد .
( ( پنجم ) ) وقتى به حيوان برسد كه مرده باشد ، يا اگر زنده است به اندازه سر بريدن آن وقت نباشد و چنانچه به اندازه سر بريدن وقت باشد و سر حيوان را نبرد تا بميرد حرام است .
( مسأله 2611 ) : اگر دو نفر حيوانى را شكار كنند ، و شكار يكى از آنان با مراعات شرائط گذشته باشد ، ولى شكار ديگرى فاقد بعضى از آنها باشد مثلا يكى از آن دو نام خدا را ببرد و ديگرى عمدا نام خدا را نبرد ، آن حيوان حلال نيست .
( مسأله 2612 ) : اگر بعد از آن كه حيوانى را تير زدند مثلا در آب بيفتد و انسان بداند كه حيوان بواسطه تير و افتادن در آب جان داده ، حلال نيست بلكه اگر نداند كه جان دادن آن فقط بواسطه تير بوده ، حلال نمىباشد .
( مسأله 2613 ) : اگر با سگ غصبى يا اسلحه غصبى حيوانى را شكار كند ، شكار حلال است و مال خود او مىشود ، ولى گذشته از اين كه گناه كرده ، بايد اجرت اسلحه يا سگ را به صاحبش بدهد .
( مسأله 2614 ) : اگر با آلت شكار چون شمشير بعضى از اعضاى بدن حيوان مانند دست و پا را از او جدا كنند آن عضو حرام مىباشد ، ولى چنانچه آن حيوان را با مراعات شرائط گذشته در مسأله ( 2610 ) سر ببرند باقيمانده بدن او حلال مىشود ، و اما اگر آلت شكار - با شرائط گذشته - بدن حيوان را دو قسمت كند و سر و گردن در يك قسمت بمانند و انسان وقتى برسد

548