مرض برص ( ( چهارم ) ) كورى . ( ( پنجم ) ) شل بودن هر چند به حد زمين‌گيرى نباشد . ( ( ششم ) ) آن كه گوشت يا استخوانى در رحم او باشد ، خواه مانع نزديكى يا آبستن شدن او شود يا نه ، و اگر مرد بعد از عقد بفهمد كه زن در حال عقد افضا شده بوده يعنى راه بول و حيض و يا راه حيض و غائط او يكى بوده در اين كه بتواند عقد را به هم بزند اشكال است و احتياط لازم آنست كه چنانچه بخواهد عقد را به هم بزند طلاق هم بدهد .
( مسأله 2390 ) : اگر زن بعد از عقد بفهمد كه شوهر او آلت مردى نداشته ، يا بعد از عقد پيش از نزديكى ، يا پس از آن آلت او بريده شود يا مرضى دارد كه نمىتواند وطى و نزديكى نمايد ، هر چند آن مرض بعد از عقد و پيش از نزديكى يا پس از آن عارض شده باشد ، در تمام اين موارد بى طلاق مىتواند عقد را به هم بزند ، و اگر زن بعد از عقد بفهمد كه شوهرش پيش از عقد ديوانه بوده يا اين كه پس از عقد - خواه بعد از نزديكى يا قبل از آن - ديوانه شود ، يا اين كه بفهمد كه او در هنگام عقد تخمهايش كشيده يا كوبيده شده بوده يا اين كه در آن هنگام مرض خوره يا برص داشته در تمام اين موارد چنانچه زن نخواهد زندگى زناشوئى را ادامه بدهد و عقد را به هم بزند احتياط واجب آنست كه شوهر يا ولى او زن را طلاق دهد . و در صورتى كه شوهر نمىتواند نزديكى نمايد ، و زن بخواهد عقد را به هم بزند ، لازمست كه اول رجوع به حاكم شرع يا وكيل او نمايد و حاكم شوهر را يك سال مهلت مىدهد و چنانچه شوهر نتوانست به آن زن يا زنى ديگر نزديكى كند پس از آن زن مىتواند عقد را به هم بزند .
( مسأله 2391 ) : اگر بواسطه آن كه مرد نمىتواند وطى و نزديكى كند زن عقد را به هم بزند ، شوهر بايد نصف مهر را بدهد ، ولى اگر بواسطه يكى از عيبهاى ديگرى كه گفته شد ، مرد يا زن عقد را به هم بزند ، چنانچه مرد با زن نزديكى نكرده باشد ، چيزى بر او نيست و اگر نزديكى كرده ، بايد تمام مهر را

498