را به هم بزند ، بايد هر چه زودتر مال را به صاحب آن يا وكيل يا ولى صاحبش برساند يا به آنان خبر دهد كه به نگهدارى حاضر نيست ، و اگر بدون عذر ، مال را با آنان نرساند و خبر هم ندهد ، چنانچه مال تلف شود ، بايد عوض آن را بدهد .
( مسأله 2343 ) : كسى كه امانت را قبول مىكند ، اگر براى آن ، جاى مناسبى ندارد ، بايد جاى مناسب تهيه نمايد و طورى آن را نگهدارى كند كه مردم نگويند در نگهدارى آن كوتاهى نموده است و اگر در اين امر كوتاهى كند و تلف شود ، بايد عوض آن را بدهد .
( مسأله 2344 ) : كسى كه امانت را قبول مىكند ، اگر در نگهدارى آن كوتاهى نكند و تعدى - يعنى زياده‌روى - هم ننمايد و اتفاقا آن مال تلف شود ضامن نيست ولى اگر در نگهدارى آن كوتاهى كند مثلا آن را در جائى بگذارد كه مأمون از آن نباشد كه ظالمى بفهمد و آن را ببرد ، يا تعدى كند يعنى در مال بطورى كه مالك اذن نداده تصرف نمايد مثلا لباس را بپوشد يا حيوان را سوار شود چنانچه تلف شود ، بايد عوض آن را به صاحبش بدهد .
( مسأله 2345 ) : اگر صاحب مال براى نگهدارى مال خود جائى را معين كند و به كسى كه امانت را قبول كرده بگويد كه بايد مال را در اينجا حفظ كنى و اگر احتمال هم بدهى كه از بين برود ، نبايد آن را بجاى ديگر ببرى ، نمىتواند آن را بجاى ديگر ببرد و اگر بجاى ديگر ببرد و تلف شود ضامن است .
( مسأله 2346 ) : اگر صاحب مال براى نگهدارى مال خود جائى را معين كند ، ولى ظاهر كلامش آن باشد كه آن محل در نظر او خصوصيتى نداشته ، بلكه يكى از موارد حفظ آن بوده ، كسى كه امانت را قبول كرده ، مىتواند آن را بجاى ديگرى كه مال در آنجا محفوظ تر يا مثل محل اولى است ببرد و چنانچه مال در آنجا تلف شود ضامن نيست .
( مسأله 2347 ) : اگر صاحب مال براى هميشه ديوانه يا بيهوش

487