دهد ، و كسى هم كه او را اجير كرده اجرت را به او بدهكار مىشود ، ولى در جعاله اگر چه عامل شخص معين باشد ، مىتواند مشغول عمل نشود ، و تا عمل را انجام ندهد جاعل بدهكار نمىشود .
( مسأله 2227 ) : جاعل بايد بالغ و عاقل باشد و از روى قصد و اختيار قرارداد كند و شرعا بتواند در مال خود تصرف نمايد ، بنابر اين جعاله آدم سفيه - كسى كه مال خود را در كارهاى بيهوده مصرف مىكند - صحيح نيست و همچنين جعاله مفلس در آن قسم از اموالش كه حق تصرف در آنها را ندارد صحيح نمىباشد .
( مسأله 2228 ) : كارى را كه ( ( جاعل ) ) مىگويد براى او انجام دهند ، بايد حرام يا بىفائده يا از واجباتى كه شرعا لازم است مجانا آورده شود نباشد ، پس اگر بگويد هر كس شراب بخورد ، يا در شب بدون مقصد عقلائى بجاى تاريكى برود يا نماز واجب خود را بخواند ده تومان به او مىدهم ( ( جعاله ) ) صحيح نيست .
( مسأله 2229 ) : مالى را كه قرار مىگذارند ، لازم نيست با ذكر تمام خصوصيات معين شود ، بلكه اگر بطورى نزد عامل معلوم باشد ، كه اقدام او براى انجام آن كار سفاهت محسوب نشود ، كافى است مثلا اگر جاعل بگويد ، اين مال را هر مقدارى بيش از ده تومان فروختى زيادى آن براى تو باشد ، جعاله صحيح است ، و همچنين اگر بگويد ، هر كس اسب مرا پيدا كند نصف او را به خودش مىدهم يا ده من گندم به او مىدهم جعاله نيز صحيح است .
( مسأله 2230 ) : اگر مزد كار كاملا مبهم باشد ، مثل جاعل بگويد ، هر كس بچه مرا پيدا كند پولى به او مىدهم ، و مقدار آن را معين نكند ، چنانچه كسى آن عمل را انجام دهد ، بايد مزد او را به مقدارى كه كار او در نظر مردم ارزش دارد بدهد .

461