( مسأله 1953 ) : به فقيرى كه گدائى مىكند مىشود زكات داد . ولى به كسى كه زكات را در معصيت مصرف مىكند ، نبايد زكات داد . بلكه احتياط آنست به كسى كه دادن زكات موجب ترغيب او در معصيت مىشود هر چند خود آن را در معصيت صرف نمىنمايد زكات داده نشود .
( مسأله 1954 ) : به كسى كه شراب‌خوار است يا نماز نمىخواند همچنين به كسى كه معصيت كبيره را آشكارا بجا مىآورد احتياط واجب آنست كه زكات ندهند .
( مسأله 1955 ) : به كسى كه بدهكار است و نمىتواند بدهى خود را بدهد اگر چه مخارج او بر انسان واجب باشد ، مىشود قرضش را از زكات داد .
( مسأله 1956 ) : انسان نمىتواند مخارج كسانى را كه مثل اولاد خرجشان بر او واجب است از زكات بدهد ، ولى اگر مخارج آنان را ندهد ، ديگران مىتوانند به آنان زكات بدهند .
( مسأله 1957 ) : اگر انسان زكات را به پسرش بدهد كه خرج زن و نوكر و كلفت خود نمايد اشكال ندارد .
( مسأله 1958 ) : پدر نمىتواند از سهم سبيل الله كتابهاى علمى و دينى كه مورد احتياج پسر است بخرد و در معرض استفاده او قرار دهد ، مگر آن كه مصلحت عامه اقتضاى اين كار را داشته باشد ، و از حاكم شرع بنابر احتياط اجازه بگيرد .
( مسأله 1959 ) : پدرى كه تمكن تزويج پسرش را ندارد مىتواند از زكات براى پسرش زن بگيرد ، و هم چنين است پسر نسبت به پدر .
( مسأله 1960 ) : به زنى كه شوهرش مخارج او را مىدهد و زنى كه شوهرش خرجى او را نمىدهد ، ولى مىتواند - هر چند به مراجعه حاكم شرع - او را به دادن خرجى مجبور كند ، نمىشود زكات داد .

401