شود مثل اين كه او را در خوردن يا آشاميدن استعمال نمايد و اگر اين چنين نباشد لازم نيست بگويد مثلا نجس بودن لباسى را كه طرف با آن نماز مىخواند لازم نيست به او بگويد زيرا پاك بودن لباس شرط واقعى نيست .
( دوم ) آن كه احتمال بدهد كه طرف بگفته او ترتيب اثر دهد و اما اگر بداند كه ترتيب اثر نمىدهد گفتن لازم نيست .
( مسأله 144 ) : اگر انسان ببيند كسى چيز نجسى را مىخورد يا با لباس نجس نماز مىخواند لازم نيست به او بگويد .
( مسأله 145 ) : اگر جائى از خانه يا فرش كسى نجس باشد و ببيند بدن يا لباس يا چيز ديگرى كسانى كه وارد خانه او مىشوند با رطوبت بجاى نجس رسيده است چنانچه او موجب اين امر شده باشد بايد با دو شرطى كه در مسأله پيش گذشت به آنان بگويد .
( مسأله 146 ) : اگر صاحب خانه در بين غذا خوردن بفهمد غذا نجس است بايد - با شرط دومى كه گذشت - به مهمانها بگويد ، و اما اگر يكى از مهمانها بفهمد لازم نيست به ديگران خبر دهد ولى چنانچه طورى با آنها معاشرت دارد كه بواسطه نجس بودن آنان خود از جهت ابتلاى به نجاست مبتلا به مخالفت حكم الزامى مىشود بايد به آنان بگويد .
( مسأله 147 ) : اگر چيزى را كه عاريه كرده نجس شود بايد صاحبش را از نجس شدن آن بدون شرطى كه در مسأله 143 گذشت آگاه كند .
( مسأله 148 ) : اگر بچه بگويد چيزى نجس است ، يا چيزى را آب كشيده نبايد حرف او را قبول كرد . ولى بچه‌اى كه تكليفش نزديك است اگر بگويد چيزى را آب كشيدم ، در صورتى كه آن چيز در تصرف او باشد يا گفته‌اش مورد اطمينان باشد قبول مىشود ، و همچنين اگر بگويد چيزى نجس است .

33