( مسأله 944 ) : اذان و اقامه بايد بعد از داخل وقت نماز گفته شود و اگر عمدا يا از روى فراموشى پيش از وقت بگويد باطل است مگر در صورتى كه اگر وقت در ميان نماز داخل شود ، حكم به صحت آن نماز مىشود كه در مسأله 752 بيان آن گذشت .
( مسأله 945 ) : اگر پيش از گفتن اقامه شك كند كه اذان گفته يا نه بايد اذان را بگويد ، ولى اگر مشغول اقامه شود و شك كند كه اذان گفته يا نه ، گفتن اذان لازم نيست .
( مسأله 946 ) : اگر در بين اذان يا اقامه پيش از آن كه قسمتى را بگويد شك كند كه قسمت پيش از آن را گفته يا نه ، بايد قسمتى را كه در گفتن آن شك كرده بگويد ، ولى اگر در حال گفتن قسمتى از اذان يا اقامه شك كند كه آنچه پيش از آنست گفته يا نه ، گفتن آن لازم نيست .
( مسأله 947 ) : مستحب است انسان در موقع اذان گفتن ، رو به قبله بايستد ، و با وضو يا غسل باشد ، و دستها را به گوش بگذارد ، و صدا را بلند نمايد و بكشد ، و بين جمله‌هاى اذان كمى فاصله دهد ، و بين آنها حرف نزند .
( مسأله 948 ) : مستحب است بدن انسان در موقع گفتن اقامه آرام باشد و آن را از اذان آهسته تر بگويد ، و جمله‌هاى آن را به هم نچسباند ، ولى باندازه‌اى كه بين جمله‌هاى اذان فاصله مىدهد بين جمله‌هاى اقامه فاصله ندهد .
( مسأله 949 ) : مستحب است بين اذان و اقامه يك قدم بر دارد ، يا قدرى بنشيند ، يا سجده كند ، يا ذكر بگويد ، يا دعا بخواند ، يا قدرى ساكت باشد ، يا حرفى بزند يا دو ركعت نماز بخواند ، ولى حرف زدن بين اذان و اقامه نماز صبح و نماز خواندن بين اذان و اقامه نماز مغرب مستحب نيست .
( مسأله 950 ) : مستحب است كسى را كه براى گفتن اذان معين

204