بيندازد تا يقين يا اطمينان كند كه وقت داخل شده است ، و همچنين است بنابر احتياط لازم اگر مانع از يقين به داخل شدن وقت از موانع عامه باشد مثل أبر و غبار و مانند اينها .
( مسأله 752 ) : اگر به يكى از راههاى گذشته براى انسان ثابت شود كه وقت نماز شده و مشغول نماز شود ، و در بين نماز بفهمد كه هنوز وقت داخل نشده نماز او باطل است ، و هم چنين است اگر بعد از نماز بفهمد كه تمام نماز را پيش از وقت خوانده ، ولى اگر در بين نماز بفهمد وقت داخل شده يا بعد از نماز بفهمد كه در بين نماز وقت داخل شده بود نماز او صحيح است .
( مسأله 753 ) : اگر انسان ملتفت نباشد كه بايد با يقين به داخل شدن وقت ، مشغول نماز شود ، چنانچه بعد از نماز بفهمد كه تمام نماز را در وقت خوانده ، نماز او صحيح است ، و اگر بفهمد نماز را پيش از وقت خوانده يا نفهمد كه در وقت خوانده يا پيش از وقت ، نمازش باطل است ، بلكه اگر بعد از نماز بفهمد كه در بين نماز وقت داخل شده است ، بايد دوباره آن نماز را بخواند .
( مسأله 754 ) : اگر يقين كند وقت داخل شده و مشغول نماز شود ، و در بين نماز شك كند كه وقت داخل شده يا نه ، نماز او باطل است . ولى اگر در بين نماز يقين داشته باشد كه وقت داخل شده ، و شك كند كه آنچه از نماز خوانده در وقت بوده يا نه نمازش صحيح است .
( مسأله 755 ) : اگر وقت نماز بقدرى تنگ است ، كه بواسطه بجا آوردن بعضى از كارهاى مستحب نماز ، مقدارى از آن بعد از وقت خوانده مىشود بايد آن مستحب را بجا نياورد ، مثلا اگر بواسطه خواندن قنوت مقدارى از نماز بعد از وقت خوانده مىشود ، بايد قنوت را نخواند .
( مسأله 756 ) : كسى كه به اندازه خواندن يك ركعت نماز وقت دارد ، بايد

166