نجاست داخلى مانند خونى كه از لاى دندان بيرون مىآيد موجب نجس شدن باطن بدن نمىشود و همچنين ملاقات چيز خارجى در باطن بدن با نجاست داخلى آن چيز را نجس نمىكند ، بنابر اين اگر دندان عاريه در دهان با خونى كه از لاى ديگر دندانها بيرون آمده ملاقات كند آب كشيدن آن لازم نيست ولى اگر با غذاى نجس ملاقات كند آب كشيدن آن لازم است .
( مسأله 223 ) : اگر غذا لاى دندان مانده باشد و داخل دهان خون بيايد غذا به ملاقات با خون نجس نمىشود .
( مسأله 224 ) : مقدارى از لبها و پلك چشم كه موقع بستن روى هم مىآيد حكم باطن را دارد پس چنانچه با نجاست خارجى ملاقات كند آب كشيدن آن لازم نيست ولى جائى را كه انسان نمىداند از ظاهر بدن است يا باطن آن اگر با نجاست خارجى ملاقات كند لازم است آن را آب بكشد .
( مسأله 225 ) : اگر گرد و خاك نجس به لباس و فرش خشك و مانند اينها بنشيند چنانچه طورى آنها را تكان دهند كه گرد و خاك نجس از آنها بريزد ، و چيزى با رطوبت با آنها ملاقات كند نجس نمىشود .
10 - استبراء حيوان نجاستخوار ( مسأله 226 ) : بول و غائط حيوانى كه به خوردن نجاست انسان عادت كرده نجس است ، و اگر بخواهد پاك شود ، بايد آن را استبراء كنند يعنى تا مدتى نگذارند نجاست بخورد و غذاى پاك به آن بدهند كه بعد از آن مدت ديگر نجاستخوار به آن نگويند ، و احتياط مستحب آنست كه شتر نجاستخوار را چهل روز و گاو را بيست روز ، و گوسفند را ده روز ، و مرغابى را هفت يا پنج روز ، و مرغ خانگى را سه روز ، از خوردن نجاست جلوگيرى كنند ، هر چند پيش از گذشت

48