احكام طلاق مسأله 2498 - مردى كه زن خود را طلاق مىدهد ، بايد عاقل و بنابر احتياط واجب بالغ باشد ، و به اختيار خود طلاق دهد ، و اگر او را مجبور كنند كه زنش را طلاق دهد طلاق باطل است ، و نيز بايد قصد طلاق داشته باشد ، پس اگر صيغه طلاق را به شوخى بگويد صحيح نيست .
مسأله 2499 - زن بايد در وقت طلاق از خون حيض و نفاس پاك باشد و شوهرش در آن پاكى با او نزديكى نكرده باشد و تفصيل اين دو شرط در مسائل آينده گفته مىشود .
مسأله 2500 - طلاق دادن زن در حال حيض يا نفاس در سه صورت صحيح است :
اول آن كه شوهرش بعد از ازدواج با او نزديكى نكرده باشد . دوم آبستن باشد ، و اگر معلوم نباشد كه آبستن است و شوهر در حال حيض طلاقش بدهد ، بعد بفهمد كه آبستن بوده ، اشكال ندارد . سوم مرد به واسطه غائب بودن يا مشقت داشتن تحقيق نتواند يا برايش مشكل باشد كه پاك بودن زن را بفهمد .
مسأله 2501 - اگر زن را از خون حيض پاك بداند و طلاقش دهد بعد معلوم شود موقع طلاق در حال حيض بوده ، طلاق او باطل است و اگر او را در حيض بداند و طلاقش دهد بعد معلوم شود پاك بوده طلاق او صحيح است .
مسأله 2502 - كسى كه مىداند زنش در حال حيض يا نفاس است ، اگر غائب شود مثلا مسافرت كند و بخواهد او را طلاق دهد ، بايد تا مدتى كه معمولا زنها از حيض يا نفاس پاك مىشوند صبر كند .
مسأله 2503 - اگر مردى كه غائب است بخواهد زن خود را طلاق دهد چنانچه بتواند اطلاع پيدا كند كه زن او در حال حيض يا نفاس است يا نه ، اگر چه اطلاع او از روى

346