سؤال :
الف ) هر گاه جدايى فرزند از مادر يا خواهر و برادرش به سلامت روانى طرفين بالاخص كودك لطمه وارد كند ( يعنى مشقت غير قابل تحمل براى طرفين ايجاد گردد ) آيا مىتوان حضانت طفل را تا رسيدن به سن بلوغ يا رشد به يكى از والدين واگذار كرد ؟
ب ) آيا دادگاه مىتواند با توجه به شرايط خاص والدين وحفظ مصالح طفل ، بدون در نظر گرفتن سن طفل ( 2 و 7 سال ) او را به پدر و يا مادر واگذار كند ؟
ج ) پس از رسيدن اطفال به سن بلوغ يا رشد ، آيا پدر و مادر در رابطه با حضانت او تكليف دارند ؟
د ) هر گاه بستگان محجور از قبول قيمومت محجور امتناع كنند ، آيا مىتوان آنان را ملزم به قبول اين مسئوليت كرد ؟
جواب :
( باسمه جلت اسمائه ) حضانت به معنى ولايت سلطنة بر تربيت طفل ، و ما يتعلق بها من مصلحة حفظه و نحو ذلك ، ولو بالاستنابه در برهه از زمان بر پدر يا مادر ثابت است ، و در غير آن زمان از واجبات كفائيه است .
الف ) بنابر اين در صورتى كه در زمان ولايت پدر جدا شدن از مادر موجب حرج است .

139