سؤال :
محققان علم پزشكى براى كشف داروها و روش هاى جديد درمان و يا كاهش هزينه درمان بيمارى هاى مختلف ، اقدام به انجام آزمايش هايى بر روى بيماران به دور روش مىنمايند : 1 - دارو درمانى 2 - روش دارو نما ( در اين روش مريض تصور مىكند موارد مصرفي كه پزشك به او مىدهد موجب بهبودى او مىشود و حال آن كه در واقع دارويى در كار نبوده و صرفا جهت بررسى تأثير تلقين به كار گرفته مىشود . ) اين آزمايش ها كه بيشتر در مورد بيمارى هاى مهلك وصعب العلاج مانند سرطان ، ايدز و . . . انجام مىشود در برخى موارد موجب آسيب ديدن يا تأخير در بهبودى بيماران مورد آزمايش مىگردد .
با عنايت به مطلب مذكور بفرماييد :
انجام چنين آزمايش هايى كه براى پيشرفت علم پزشكى انجام مىگيرد از نظر شرعى چه حكمى دارد ؟
جواب :
( باسمه جلت اسمائه ) چون مصلحت مهم ترى ، از مفسده تأخير در بهبودى بيماران مورد آزمايش ، مترتب بر اين امر است ، چنين آزمايش هايى شرعا جائز ، و مانعى ندارد .
و روى همين جهت فتوى داده ايم به جواز قطع عضو انسان چه زنده و چه مرده ( با آن كه آن عمل في نفسه حرام است ) به خاطر مصلحت مهم ترى مانند ، بينا ساختن ، و يا زنده نگاه داشتن انسانى ديگر .
البته به شرط اجازه او اگر زنده است ، و يا وصيت او ، يا اجازه ولى او اگر مرده است .
( تاريخ جواب استفتاء : 28 ربيع الثانى 1420 )

132