يكى از ويژگيهاى زائر اين است كه در بيشتر موارد منبع خود را ياد نمى كند . به نظر مى رسد كه در ميان كتابهايى كه وى منابع خود را در آنها ياد نمى كند ، زائر تشخص بيشترى داشته باشد ( مق‌ : - › ابن طاووس ، الدروع ) و گاهى از مؤلف ياد مى كند بدون آنكه از تأليف وى ياد كند . به عنوان مثال در زائر * ( 110 ) نقلى از محمد بن احمد بن داود قمى آمده است . وقتى وى همين قطعه را در اقبال نقل مى كند وى از اصل كتاب وى كه " كمال الزيارات " است ياد مى كند . در جاى ديگر ( زائر * 162 ) مى گويد : متن زيارتى كه در كنار مرقد امام حسين [ ع ] بايد خوانده شود ( نقل شده در زائر * 162 - 182 ) شريف مرتضى نيز آورده است اما اشاره نمى كند كه در كدام تأليف مرتضى .
همينطور او از " العمرى النسابة " نقل مى كند ( زائر * 227 ) اما در اينجا نيز نمى گويد كه وى از كدام تأليف او نقل مى كند ، در نتيجه مجلسى در همه جا يقين ندارد كه ابن طاووس براى يك دعاى مخصوص از چه منابعى استفاده كرده است ( به عنوان مثال نك‌ : سخن وى در بحار 102 / 187 ) . در همان حال ابن طاووس اين را تصريح مى كند كه متون زيارات در " زائر " از روايت پيشين گرفته شده است ( مث‌ ، نك‌ : زائر * 222 ، 311 ) .
خوانسارى مى گويد : زمانى كه ابن طاووس زائر را نگاشت بر اين باور بود كه او حق اين را دارد كه آداب سفرهاى زيارتى و زيارت مسجد كوفه را وضع كند ، دستور العمل‌هايى كه در تأليفات پيشين شيعى نيامده و بر گفته‌هاى ائمه [ ع ] مبتنى نبوده است ( روضات 4 / 330 ) . ميرزا حسين نوري اين انتقاد ( كه واقعا انتقاد است ) را رد مى كند و خاطر نشان مى كند كه همه دستوارتى كه در زائر آمده مؤلفان پيشين همچون شيخ مفيد وابن مشهدى در مزار ياد كرده اند ( مستدرك چ سنگى 3 / 470 ) . o 33 . مهج الدعوات ومنهج العنايات ذريعه 23 / 287 ش 9009 .
سعد السعود 175 .

o . برخى از نسخه‌هاى خطى مصباح الزائر عبارتند از : نسخه مرعشى 160 ( كتابت در 1087 ) ، مدرسه سپهسالار 8437 ، دانشكده الهيات دانشگاه تهران 189 . م

85