" عمده " متكى بوده است . او مىافزايد : بيشتر اين روايات را با نسخه‌هاى اصل مقايسه كرده و دريافته است كه موارد نقل در عمده ، عينا در متون موجود است . در جايى كه يك تأليف نسخه‌هاى متعددى دارد ، غالبا اختلاف قراءات نيز مطرح است ، اگر خواننده ملاحظه كند كه عبارتى در يك نسخه خاص با عبارت موازى آن در عمده اختلاف دارد ، نبايد در متهم كردن صاحب عمده تعجيل كند ( طرائف 12 - 14 / 4 - 5 ) . ابن طاووس مى گويد : در مواردى كه اهميت داشته اما مطلب بطور كامل در عمده نيامده مستقيما از متن اصلى آن را تكميل كرده است . كتب عمده‌اى ( همه آنها از اهل سنت هستند ) كه در عمده مورد استفاده قرار گرفته عبارت از صحاح سته ( يا مستقيما يا به توسط الجمع بين الصحيحين حميدي يا الجمع بين الصحاح السته عبدرى ) ، مسند احمد ، كتاب الولاية از مسعود السجستاني ، مناقب ابن المغازلى ، كتاب الفردوس ( ابن ) شيرويه الديلمى والكشف والبيان ثعلبى ( نك‌ : ابن بطريق ، عمده ص 3 ، طرائف 14 - 15 / 5 ) مى باشد .
روش ابن طاووس در نقل از عمده ، بر خلاف روش او در استفاده از ديگر منابع است : او در هر مورد خاصى تكيه‌اش بر ابن بطريق را يادآورى نكرده و ظاهرا همان سخن كلى خود را درباره عمده كافى مى داند . زمانى كه موردى در عمده وطرائف آمده باشد ، اصولا نمى توان معين كرد كه از ابن بطريق نقل مى كند يا از منبع اصلى ; اما يك نشانه گويا براى مواردى كه مستقيما از ابن بطريق استفاده كرده وجود دارد ; در اين موارد ابن طاووس اين عبارت را به كار مى برد " النسخة المنقول منها " و عباراتى شبيه آن ; بعنوان مثال در يك مورد ابن طاووس بدين صورت از بخارى نقل مى كند : ورواه البخاري ايضا في صحيحه في الجزء الرابع على حد ربعه الاخير من النسخة المنقول منها ( طرائف 52 / 14 ; نك‌ : ابن بطريق ، عمده صص 63 - 64 و از آنجا بحار 37 / 264 ) . در مورد ديگر به كراسه مورد بحث با اين عبارت اشاره مى كند " و روى مسلم في صحيحه في الجزء الخامس على حد كراسين من اوله من النسخة المشار إليها " ( طرائف 112 - 113 / [ ند 28 ] . نك‌ : عمده ص 24 ; مق‌ : ابن بطريق ، خصائص 52 - 53 ) . براى مثالهاى ديگر نك‌ : ارجاعات ذيل - › صحيح بخارى ومسلم .

589