< شعر > دورى شده است از ستم آسمان كه نيست * يك كس كه پيش آن به تو آن يك زمان گذشت شاخ و برى نماند دگر نو بهار را * از بس در اين چمن ز پى هم خزان گذشت شد آنچنان بلند خس و خار گلستان * كه از فرق لاله و سمن و ارغوان گذشت بر هر كسى كه مى نگرم ، خون حسرتش * از حلقه‌هاى چشم ، چو ابر روان گذشت نتوانم از مكاره دنياى دون ، دمى * از صحن خانه تا در آستان گذشت گيتى اگر چنان بود و آسمان چنين * دل شادان كسى كه از اين خاكدان گذشت يكباره گى ز گردش ايام گشت تلخ * آن شهد عشرتى كه مرا به آبتان گذشت پيرى مرا به وقت جوانى چنان نمود * كز جان برفت طاقت و از تن توان گذشت دردا كه گل نچيده هنوز از جفاى چرخ * بايد به درد و حسرت از اين گلستان گذشت بر نام من چو نامه اجلال تو رسيد * از افتخار فرق من از فرقدان گذشت < / شعر >

457