جعفر بحرينى [1] را شمرده اند .
و مدتى در اروميه و تبريز و آن صفحات بوده و تدريس داشته و رساله در اين مسألة كه آنجا اتفاق افتاده نوشته كه زنى ذميه و شوهرش ذمى بود به جهت عشق مرد مسلمانى ، مسلمان شده و در بين عده ، آن مسلمان با او وطى كرده و بعد او را تزويج نموده و علماء آن بلد حكم به بطلان نكاح كرده و آقا محمد على حكم به صحت ، و رساله‌اى نوشته مشتمل بر هفتاد فرع ، و بعد مدتى در قم نزد ميرزاى قمى بوده ، و بعد مدتى كاشان نزد نراقى ، و بعد در اصفهان ، و مشغول به تدريس شده و معروف به فقيه مطلق بوده و در مسجد ذو الفقار امامت داشته و تصنيفات بسيار ، سيما در فقه نوشته كه پر فائده و پر فرع است و بالاخرة به اصرار و خواهش اهل قمشه ، و جهاتى رفته در قمشه آنجا مشغول به ترويج و از او استجابت دعا و كرامات از قبيل به طلب باران رفتن و باران آمدن و گرفتارى و صدمات كه بر دشمنان او وارد آمده و غير اينها معروف است ، و ترويجات مسائل در آنجا بسيار از او شده . و مراتب تقوى وديانت و زهد و ورع و فضايل در هر حالى از او مسلم و معروف است ، اگر چه قمشه ماندن او باعث گمنامى او گرديده چون شأن او اجل از اين بود به حسب اوضاع حاليه و آخر الامر به فرار از وباء ، از قمشه به شاه سيد على آمده .
وفات نموده در سنه هزار و دويست و چهل و پنج ( 1245 ) .
در مصنفات آقا محمد على نجفى ( ره ) و كتابهاى او يكى حاشيه بر شرح لمعه است كه بسيار كتاب پر فرع خوبى است ، ديگر كتاب فقه استدلالى در صلوة مسافر و نكاح و طلاق و ديات ، خيلى مبسوط و مفصل و با فائده است ، و حاشيهء قواعد علامه ، و حاشيهء قواعد شهيد ،

[1] نجفى ، بحرينى ظاهرا اشتباه است .

96