هشام اسد بن عبد الله را از خراسان عزل كرد و جنيد بن عبد الرحمن را كه مردى خردمند و بخشنده و از مردم يمن بود به حكومت خراسان گماشت ، جنيد همان كسى است كه شاعرى درباره اش چنين سروده است .
« جنيد و بخشش هر دو با يك ديگر رفتند ، بر جنيد و بر بخشش درود باد » .
و چون ابو عكرمه و حيان كشته شدند ، امام محمد بن على پنج تن از شيعيان خود را به خراسان فرستاد و ايشان سليمان بن كثير و مالك بن هيثم و موسى بن كعب و خالد بن هيثم و طلحة بن زريق بودند و بانان دستور داد كار خود را پوشيده دارند و آنرا براى هيچكس فاش نسازند مگر پس از آنكه پيمانهاى استوار از او براى رازدارى بگيرند .
آنان حركت كردند و به خراسان رفتند و از منطقه اى به منطقه ديگر مىرفتند و پوشيده مردم را به بيعت با افراد خاندان پيامبر ( ص ) دعوت مىكردند و چون ستم و سركشى بنى اميه و كارهاى زشت ايشان آشكار شده بود مردم را به دشمنى با ايشان برانگيختند و چنان شد كه گروه بسيارى در تمام نواحى خراسان دعوت ايشان را پذيرفتند .
چون خبر ايشان به جنيد رسيد دستور داد آنان را تعقيب كردند و گرفتند و پيش او آوردند بايشان گفت اى تبهكاران شما باين سرزمينها آمديد و دلهاى مردم را بر بنى اميه تباه كرديد و براى بنى عباس دعوت مىكنيد .
سليمان بن كثير گفت اى امير آيا اجازه مىدهى سخن بگويم ؟ گفت بگو ، گفت داستان ما و تو چنان است كه شاعر گفته است :
« اگر چيزى جز آب گلوگير من شود باب پناه مىبرم ، امروز اگر باب هم پناه برم گلوگير من است » .
اى امير به تو بگويم كه ما مردمى يمنى و از قوم تو هستيم و اين مضرىها نسبت به ما تعصب مىورزند و دروغ و بهتان بر ما مىبندند و اين بدان جهت است كه ما نسبت به قتيبه بسيار سخت گير بوديم و امروز آنان به هر بهانه اى در طلب خون اويند . جنيد به ياران خود كه حاضر بودند گفت عقيده شما چيست ؟

378