كيش و از مردم دين ما بودند از هواى نفس پيروى كردند و فرمان قرآن را كنار انداختند و در حكم خود ستم كردند و پيكار با ايشان حق است و سوگند به كسى كه همگان روى باو مىآورند و چشمها در برابر او فروتنى و خشوع مىكنند كه اگر براى جنگ با ايشان ياورى پيدا نكنم تنهايى با آنان جنگ خواهم كرد تا خداى خود را در حالى كه شهيد باشم ديدار كنم .
و چون عبد الله بن سخبر [ 263 ] كه از پارسايان و دراعه پوشان ايشان بود اين سخنان را شنيد گريست و چنين گفت « خداوند لعنت كند مردى را كه پاره و جدا كردن استخوان و گوشت و رگ و پى او آسانتر از معصيت خداوند نباشد به هنگامى كه مىخواهد مورد خشم و غضب خداوند قرار گيرد و شما اى برادران با اين كار رضاى خداوند را مىخواهيد ، با دشمنى نسبت به كسانى كه از فرمان خداوند سركشى كرده‌اند به خداوند نزديك شويد و براى جنگ با ايشان خروج كنيد و چهره هاى ايشان را با شمشير بزنيد تا خدا را اطاعت كنند و خداوند به شما پاداش اشخاص مطيعى را كه براى جلب رضايت او عمل مىكنند و حقوق الهى را حفظ مىكنند بدهد اگر پيروز شويد پيروزى و غنيمت است و اگر مغلوب شويد چه چيزى برتر از رفتن بسوى رضوان و بهشت خداوند است » . و در آن روز پس از اين سخنان پراكنده شدند .
فرداى آن روز عبد الله بن وهب همراه تنى چند از ياران خود به خانه شريح بن ابى اوفى عبسى كه از بزرگان خوارج بود رفت و ضمن ستايش و نيايش خداوند گفت اين دو داور بانچه خداوند فروفرستاده است حكم نكردند و برادران ما هم چون به حكم آن دو راضى شدند كافر شدند و حكميت مردم را در دين پذيرفتند و ما در حال بيرون رفتن از ميان ايشانيم و سپاس خدا را كه ما از ميان اين مردم بر حق هستيم .
شريح گفت ياران خود را از خروج خود آگاه كن و در پناه بركت خداوند ما را همراه خود ببر تا در مداين فرود آييم و براى برادران بصره خود پيام دهيم كه پيش ما آيند و با ما متحد و همدست باشند . يزيد بن حصين طايى گفت اگر شما همگان با هم بيرون رويد به

263 - اين نام به صورت شخير هم ضبط شده است . ( م )

248