« از عمرو عاص به على بن ابى طالب ، اما بعد ، آنچه در آن اصلاح ما و موجب الفت و دوستى ميان ماست اين است كه اين دعوت ما را بپذيرى و كار را به شورايى واگذاريم كه ما و ترا به حق و رعايت آن وادارد و مردم هم براستى در قبال راى شورى ما را معذور دارند ، و السلام » .
گويند و چون على ( ع ) تصميم به حركت بسوى مردم شام گرفت چون جمعه فرارسيد به منبر رفت خداى را حمد و نيايش كرد و بر رسول خدا درود فرستاد و گفت اى مردم حركت كنيد بسوى دشمنان سنت و قرآن ، حركت كنيد بسوى قاتلان مهاجران و انصار ، حركت كنيد بسوى جفاكاران فرومايه كه اسلام آوردن ايشان از بيم و بزور بود ، حركت كنيد بسوى كسانى كه براى بدست آوردن دلهاى ايشان به ايشان مال داده مىشد ، تا آزار خود را از مسلمانان بازدارند .
در اين هنگام مردى از قبيله فزاره [ 227 ] كه نامش اربد بود برخاست و گفت آيا مىخواهى ما را به جنگ برادران شامى ما ببرى كه ايشان را بكشيم همانگونه كه ما را به جنگ برادران اهل بصره بردى و ايشان را كشتيم ؟ هرگز به خدا سوگند كه چنين كارى نخواهيم كرد .
اشتر برخاست و گفت اى مردم اين چه كسى بود ؟ مرد فزارى گريخت و گروهى از مردم او را تعقيب كردند و در كناسه باو رسيدند و او را با كفشهاى خود چندان زدند كه در افتاد و سپس او را چندان لگدمال كردند كه مرد و چون اين خبر را به على ( ع ) دادند فرمود ، كشته شده تعصب و گمراهى كه قاتل او هم معلوم نيست و خونبهاى او را از بيت المال به خانواده اش پرداخت فرمود و يكى از شاعران بنى تميم در اين مورد چنين سروده است .
« به خداى خود پناه مىبرم كه مرگ من همچون مرگ اربد در بازار ماديانفروشان باشد ، قبيله همدان او را با كفشهاى خود احاطه كردند و هر دستى كه از او برداشته مىشد دست ديگرى فرود مىآمد » .
اشتر بپاخاست و گفت اى امير مؤمنان آنچه از اين خائن شنيدى ترا از يارى و نصرت ما نااميد نكند كه همه اين مردم كه مىبينى شيعيان تو هستند و از

227 - براى اطلاع از قبيله فزاره و نامآوران آن ، ر . ك ، ابن حزم - جمهرة انساب العرب ص 255 چاپ عبد السلام محمد هارون . ( م )

204