آرامش و عدم تكبر مى‌باشد، و استعمال مصدر در معناى اسم فاعل در اينجا براى تأكيد است، يعنى: آنها آنچنانند كه گويى عين آرامش و بى‌تكبّرند! [1]

'''هَوى‌:'''

{{(آیه):غَضَبي‌ فَقَدْ هَوى‌}}

{{صورتی:«هَوى‌»}} از مادّه‌{{صورتی: «هَوْى»}} در اصل، به معناى سقوط كردن از بلندى است، كه معمولًا نتيجه آن، نابودى است، به علاوه، در اينجا اشاره به سقوط مقامى و دورى از قرب پروردگار و رانده شدن از درگاهش نيز مى‌باشد. [2]

'''هِيْم:'''

{{(آیه):فَشارِبُونَ شُرْبَ الْهِيمِ}}

{{صورتی:«هِيْم»}} (بر وزن ميم) جمع‌{{صورتی: «هائم»}} (و بعضى آن را جمع «اهيم» و «هيماء» مى‌دانند) در اصل از «هُيام» (بر وزن فرات) به معناى «بيمارى عطش» است كه به شتر عارض مى‌شود، اين تعبير در مورد عشق‌هاى سوزان، و عاشقان بيقرار نيز به كار مى‌رود.

بعضى از مفسران «هِيم» را به معناى زمين‌هاى شنزار مى‌دانند كه، هر قدر آب روى آن بريزند در آن فرو مى‌رود، و گويى هرگز سيراب نمى‌شود! [3]

[1]سوره فرقان: 63؛[https://lib.eshia.ir/27575/15/167/%%% مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج15، ص167.]

[2]سوره طه: 81؛[https://lib.eshia.ir/27575/13/290/هَوى‌ مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج13، ص290.]

[3]سوره واقعه: 55؛[https://lib.eshia.ir/27575/23/247/هِيْم مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج23، ص247.]